________________
२१६ रामदासवचनामृत-संकीर्ण ग्रंथ. [१37 तें सुख अंतरीं घेऊनी। पुढे चाल करी संगी। तेथे विजु ऐशा कामिनी । चमकताती सुवर्णरंग ॥ १९ ॥ तेहि जाणोनि मागें सारी । पुढें सूर्यबिंब अवधारी। ज्वाळा निघती परोपरी। दंडळू नको कल्पांतीं ॥२०॥ अनंतभानु तेज अद्भुत। खदिरांगार ज्वाळा उसळत। धारिष्ट तेथें न निभत । दुर्घट विभु तेथींचा ॥ २२ ॥ तेथें हुशारीचे काम । अनी लक्ष घालूनि नेम।। तीर लावून सुगम । मागें सारी सूर्यातें ॥ २३ ॥ पुढे दिसेल जें नवल । ते पाही हंसमेळ। चंद्रकिरण शीतळ । पाहसी तूं मम वत्सा ॥ २४ ॥ तेव्हां मागील दाह शमेल । शीतलाई सर्वांग होईल। चंद्राची प्रभा सुढाळ । फडफडीत चांदणे ॥ २५ ॥. तोचि डोळियाचा डोळा पाही। देहातीत वर्म विदेही। चिन्मय सुखाची नवाई । भोगी आपुलें की गा॥ २६॥ अनुभवाची शीग भरली। आग्रापरी उसळली। भूमंडळी प्रभा पडली । कर्पूरवर्ण नभ झालें ॥ २७ ॥ तया मध्यभागी सघन । अढळ पद दैदीप्यमान। उर्वरित ब्रह्म जाण । ध्रुव बैसला अढळते ॥२८॥ ते तुझें स्वरूप नेटबोटें । जेथें समस्त जाणणे आटे। ऐके जालासि धिटे । बळकटपणे बलाढ्य ॥२९॥ ऐसें सुख योगियां लाधलें । तेव्हां देहाचे मरण गेलें। सांगणे ऐकणे मुराले । एकत्वपणे एकचि ॥३०॥ - सॉलीव अर्थ १५-३०. ...
