________________
10] कर्मयोग. आपल्या कार्यास तत्पर । लोक असती लहान थोर। तैसाचि करी परोपकार । मनापासुनी ॥ २२ ॥ दुसऱ्याच्या दुःखें दुखवे । दुसऱ्याच्या सुखें सुखावे । अवघेचि सुखी असावे । ऐसी वासना ॥ २३ ॥ उदंड मुले नानापरी । वडिलांचे मन अवध्यांवरी। तैसी अवध्यांची चिंता करी । माहांपुरुष ॥ २४॥ जयास कोणाचे सोसेना । तयाची निःकांचन वासना। धीकारल्या धीकारेना । तोचि माहांपुरुष ॥ २५ ॥ मिथ्या शरीर निदिले। तरी याचे काये गेलें। ज्ञात्यासि आणि जिंकिलें । देहेबुद्धीने ॥ २६ ॥ हे अवघे अवलक्षण । ज्ञाता देही विलक्षण । कांहीं तरी उत्तम गुण । जनी दाखवावे ॥२७॥ उत्तम गुणास मनुष्य वेधे । वाईट गुणास प्राणी खेदे । तीक्षण बुद्धि लोक साधे। काये जाणती ॥२८॥ लोकी अत्यंत क्षमा करिती । आलियां लोकांची प्रचिती। मग ते लोक पाठी राखती। नाना प्रकारी ॥ २९॥ बहुतांसी वाटे मी थोर । सर्वमान्य पाहिजे विचार। धीर उदार गंभीर । माहांपुरुष ॥३०॥ जितुके कांहीं उत्तम गुण । तें समर्थाचं लक्षण। अवगुण तें करंटलक्षण । सहजचि जालें ॥ ३१॥ . दा. १९. ४. ६-३१. ८२." भावकीतीने भरावें । भूमंडळ." कोण्हास कांहींच न मागावें। भगवद्भजन वाढवावें। विवेकबळे जन लावावे । भजनाकडे ॥११॥ -- - - -
- - - - -
