________________
१२६ रामदासवचनामृत-दासबोध. पक्षी अंतराळी गेला । भोवतें आकाशचि तयाला। तैसें ब्रह्म प्राणीयांला । व्यापून आहे ॥९॥ परब्रह्म पोकळ घनदाट । ब्रह्म सेवढाचा सेवट । ज्यासी त्यासी ब्रह्म नीट । सर्वकाळ ॥ १०॥ दृश्या सबाहे अंतरीं । ब्रह्म दाटलें ब्रह्मांडोदरीं । आरे त्या विमळाची सरी । कोणास द्यावी ॥ ११ ॥ वैकुंठकैळासस्वर्गलोकीं। इंद्रलोकी चौदा लोकीं। पन्नगादिक पाताळलोकीं । तेथेहि आहे ॥ १२ ॥ कासीपासून रामेश्वर । आवघे दाटलें अपार । परता परता पारावार । त्यास नाहीं ॥ १३ ॥ परब्रह्म तें येकलें । येकदाचि सकळांसी व्यापिलें। सकळांस स्पीन राहिलें। सकळां ठाई ॥१४॥ परब्रह्म पाउसे भिजेना । अथवा चिखलाने भरेना। पुरामधे परी वाहेना । पुरासमागमें ॥ १५ ॥ येकसरें सन्मुख विमुख । वाम सव्य दोहिंकडे येक। आर्धऊर्ध प्राणी सकळीक । व्यापून आहे ॥ १६ ॥ आकाशाचा डोहो भरला । कदापी नाहीं उचंबळला। असंभाव्य पसरला । जिकडे तिकडे ॥१७॥ येकजिनसी गगन उदास । जेथें नाहीं दृश्यभास। भासेंविण निराभास । परब्रह्म जाणावें ॥१८॥ संतसाधुमाहानुभावां । देवदानवमानवां । ब्रह्म सकळांसी विसांवा । विश्रांतिठाव ॥ १९॥ कोणेकडे सेवटा जावें । कोणीकडे काये पाहावें। असंभाव्य ते नेमावें । काये म्हणोनि ॥२०॥
