________________
एकनाथी भागवताची प्रस्तावना। सद्गुरूचे स्मरण झाले व त्या भानदांत त्यानी ले उद्वार 'दारावून देणार आद अमृतरायाची मिस्त नापमागवतावर काढिले आहेत, ते फारच प्रेमळ आहेत. श्रीदत्तानेयानी | केपदी होती हे साच्या पदावरून सश्य दिसते नापांची जनार्दनखामींच्या शिरी हात ठेवून खरूपवोध केला व -- चाणी साधीभोळी पण मूळाला नेकन मिटविणारी आहे. गृहाश्रमू न सांडिता । कमेरेसा नोलाडिता। त्याची वणने विस्तृत प प्रेमरसाने बोधयलेली आहेत निजव्यापारी वर्तता । बोधू सर्वथा न मैळे ॥ हजारों लोकाचें कार्य करण्याम हा एक्टा प्रय समर्थ आहे ! असा उत्कृष्ट वर्तनकमही त्यास शिकविला व तेच खामी | एकनाथीभागवत हृदयात ठेविलें तर जीव प्रापदाय जाऊन मजवर अनुग्रह करून आता 'बलात्कार भागवत बोलवीत | लगटेल यात पाका नाहीं निस याचीच पारायणे करीत आहेत, असे नाथ स्पष्ट झणतात जनार्दनखामींच्या कृपेने गेल्यास 'गृहस्थाश्रमीच भगवत्प्राप्ति कशी करन घ्यावी हे 'भगवत्प्राप्ति जाहली अहोराती खेळणे ही नाथाची कबूली | भदायतास सहज कळेल तर फारच हृदयगम माहे ते मोकळ्या मनाने स्पष्ट सांगतात । १२ नाथभागवतात उत्तमोत्तम स्थळें बहुत आहेत, ती म. (१४-५४४-५) सर्व येथे सांगण्याचे प्रयोजन नाही भागवतधर्म, अवधूताचे उपेक्षुनियां निनमुकी । एका जनार्दनीं पठिये मस्ती । चोवीस गुरु, इसगीत, भिक्षुगीत, ऐलगीत, वर्णधर्म, पूजास्थाचेनि प्रसाद भगवरमाही । जाहली अहोराती खेळणा विधिनिरूपण, व २९ व्या अध्यायातील भागवतधर्मरहस्य, हे तो जरी भगवरमाप्ती नेघे । तरी ते दानि घर रिपे। प्रसग नावाच्या पाणीनंच ऐकले पाहिजेत कृष्ण च उद्धव ऐसे गुरुभक्तीचेनि योगें । देवो सवागें भुलला ॥ याचा प्रेमसवाद वाचून योगीही डोलु लागेल प्रस्तुत प्रथात मोक्षाची मी उपेक्षा केली व मकिसुराच मला परमप्रिय | इतखत विखुरलेले बहुमोल मोत्याचे दाणे मी काही एकवट शालें, गुरुप्रसादाने भगवत्प्राप्ति हा माझा अहोरात्रीचा खेळ | केले आहेत, त्याची ही एक माळ गुफून आज वाचकाच्या होऊन बसला आहे व तो इतका की मी नको हाटले तरी ती | गळ्यात घालतों! हा रतहार त्यानी गळ्यांतून कधीही (प्राप्ति) मला आता सोहीत नाही पण देव सागी | काढू नये अशी त्यास विनति आहे श्रीनाथभागवतमहार्णभुलण्यासारसा भकीचा उत्कर्ष माझ्या ठिकाणी करण्याचे वातली ही अत्यत देदीप्यमान अशी मोसें आहेतश्रेय गुरुसेवेकडे आहे. गुरुभकीमुळे देव अहोरात्र मला | दारा सुत गृह प्राण । करावे भगवतासी अर्पण । सम्मुस झाला आहे नाथानी भापली कृतार्थता व कृतज्ञता है मागवतधर्म पूर्ण । मुरयाध मजन या नोच ॥१॥ याप्रमाणे व्यक केली आहे हे उद्गारच सद्वताला तन्मय । दीप लाविजे गृहामीतरी । तोचि प्रकाशे गवाक्षद्वारीं । केल्यावाचून सोडणार नाहीत आत्मसतुष्टीचे हे सह- तेवीं मनी प्रकटला श्रीहरी तोचि इद्वियातरी भजनान, जोद्वार काढून खानुभवाच्या बळावर नाथ मुमुक्षु जीवाना हरिचरणी अपरोक्षस्थिती । तेथील क्षणार्धाची जे प्राप्ती। उपदेश करितात -- त्यापुढे निभुवनविभवसपत्ती। भक्त मानिती तृणप्राय ॥३॥ भगवरमाप्तीपाहिजे ज्यासी तेणें न विसबावें सद्भकीसी | साधूची मैत्री नोखट । घोळप्पी साँसी जुनाट। -- । • अखद सरे जो हरिनामासी । देवो त्यापासी तिष्ठत ॥ सर्वांचा सखा श्रेष्ठ । सर्वी सकट सारिसा ॥ ४॥ । सकळ भजनाचे शिरीं । रामनाम दो अक्षरी। सकळ योगाचे योगगव्हर । वेदात निजमादार । । सदा गर्जे ज्याची परी । धन्य चराचरी तो एक ॥ सकळ सिद्धीचे परम सार । भक्ति माचार हरीची ॥५॥ जनार्दनस्वामीप्रमाणे आपले परात्परगुरु श्रीदत्तानयमहाराज | मजमाजी रंगली चित्तवृत्ती । यालागी विसरला गृहासकी। हेही आपले भागवतनिरूपण ऐकून आनदित झाले व त्यासी गृहाश्रमी माझी प्राप्तो। सुखसपची निजयोथें ॥६॥ त्यानी तीजहस्ते अभय दिले है सागताना नाथ क्षणतात | | जीवू परमारमा दोनी एक । ऐसें जाणणे ते ज्ञान देख । (भ० २३) ऐक्य भोगणे परमात्मसुख । विज्ञान सम्यक् त्या नाय ॥७॥ माझे निजगुरूचाही गुरु । श्रीदत्त परम गुरू। मरतखडी नरदेहप्राप्ती । हे परम भाग्याची संपत्ती । तो भिक्षुगीतार्थ साचारूायोग्या योगेवरू तुष्टला ॥ १००० | तेथेही विवेफू परमार्थी । त्याचा वशवर्ती भी परमात्मा llen तेणे सोखलेनि भन्दुतें । आदरें आश्वानि माते। मीचि देवो मीचि भक्त । पूजोपचार मी समस्तु । अभय देऊनि निजहस्ते । पूर्ण प्रधा) दुलत् ॥ १००१ मीचि माते पूजित् । ही इत्थभूत उपासना ॥९॥ नापाच्या ज्या प्रथावर साक्षात् श्रीदत्तमहाराज डोलू लागले, तो मी कर्मादिमध्यमती । मी कर्म कर्ता क्रियाशक्ति । प्रय अत्यत प्रासादिक आहे ह काय सागायला पाहिजे कर्मफळदाता मीश्रीपती हा इत्यर्थ निश्चिती कर्मकांडाचा । हा प्रथावर जशी तुकोबारायाची परमप्रीति होती तशी खस्वरूपात विसरून । दज स्फुरे मीपण । अनेक सत्पुरुपाची होती समर्याच्या पाहण्यांत नाबमागवत | तोचि अहकार जाण । विकार त्रिगुणक्षोभक ॥ १७ ॥ हा अथ भाला होता असे याशी दासबोध ताडून पाहता जागृतीचा जो विसरू तोचि समष्टीचा विस्तारू। मला नि सराय वाटते, प पुढे मागे ही गोष्ट मी केव्हा तरी | वस्तुविमुख जो महकारू। तोचि ससारू गुणात्मक ॥
