________________
एकनाथी भागवताची प्रस्तावना हटें देतुसे पाठवणेसी । भहनिशी सर्वदा ॥ ४५० ॥ ४ गथाच्या मुखातून भागतार्थ प्रकट होत असतांना सद्गुरुकृपा नव्हता। नव्हती देवाची कथावाती। श्रोत्याची तल्लीनता किती होत असे, व श्रोते वारवार देवासी देयपणी स्थापिता । सत्य सर्वथा सहरु ।। ४४६ ।। नायाची पाहवा कल्न त्याग कसे प्रोत्साहन देत असत हे बाराव्या अध्यायात गुरुसेवेचे अनुभविक वर्णन देऊन पुढाल सान्यावान ( अ० २४) सदन बळगार आहे तब श्रोते मगती "चमसार । भक्तिमुसाचे सुसमार। व 'गुरु भगवत दोन्ही एक' हा स्वानुभव सागून नाथ हाणतात भक्तिपरमामृतसागर । उघट साचार तुमा पेला ॥३१॥ कायावाचामने प्राण । जो गुरवाचोनि भान नेणे । भागवत मुरय भक्तिप्रधाा भत्तीचे मुस सनातन । तैसाचि भजे अनन्यपण । गुरुभक्ति हाणण त्या नाय ४९६ ते करतळामळ करूनि जाण । तुवा परिपूर्ण दानिले ॥१२॥ हसगीताच्या प्रारभी नाथ हाणतात --- सुपा हा थोर फेला उपकार ! सरावया नियादि राख। ऐका माझी हे महाठी । जनार्दनरुपापरिपाठी। जग व्हापया भजनतापर । भागवत निजसार कादिले ४३३ निशब्दाच्या सांगे गोठी । चिन्मात्री मिठी घालनी ॥॥ तुझे भत्तीचा पय योर । ब्रह्मसुखेंसी ससोल। स्या जनार्दनाचे कृपादृष्टी|भागवत सागा महाठिये गोटी। त्याहीमाजी प्रेमाची घोर । तानी टोल चिमु ॥३३॥ ने का आलोडिता अथकोटी। अब इष्टी पडेना ॥ २४ ॥ जय जय भक्तीचे निरूपण । अधिकाधिक वाहता जाण । सोळाव्या अध्यायाच्या मगलाचरणात सद्गुरुस्तर करिता तब तय येतसे स्फुरण । नेय कोण पुरे हाणेल" ॥३९॥ नाथ पुन्हा हाणतात - फरिता भक्तिमुपनिरूपण । श्रोते यत्ते लाचापले जाण । हेतु मातु धात् । न रिघे ज्याचे शिवेनात्। होता अमृताच भारोगण । पुरे कोण खणो दा? ॥१४॥ तो भागवतींचा भागवत्तायूं। मोचियात् बोलनिसी ॥ ६॥ नाथाच्या श्रोत्यागी तेव्हा हे से प्रेमाचे व तातेचे यथार्थ ते माझे मन्हाटे भारिख बोल । सद्गुरूनी केले ससोल । उद्दार काटले तसेच उदार नायभागवत चाचणा-या प्रत्येक तेथींच्या प्रेमाचे जे बोल । जाणती केवळ गुरभक्त ॥ ७॥ रतिक माविकाच्या मुखातून ीिपाल्याशिवाय आजही राहत जालिया वसताचे रिगवणे । वृक्ष सपुष्प सफळ तेणे । हीत सर्व प्रब गतिरसाने ओवमरेला आहे श्रीएकनाथी तेवी जनार्दनकृपागुण । सायक बचने कवित्वाची ॥१॥ भागवताची स्तुति गी कोणत्या शब्दाती करू याची मला गगनी उगवता अंशमाळी। जेवी विकासिजे नवकमळीं। नेहमी पचाईत पड़े, पण परीठ प्रसग व या ओव्या मनाली निकाली कालवाचताच ती अडचण दूर झाली! वेणु घेऊनिया हाते । विश्व मोहिले कृष्णनाथ। ५ नायाना 'प्रीशुदादि तारावया प जग भजनतत्पर तेवी कवीश्वर क्रोनि मातें । वका येथे जादन ॥ ७३ ॥ करायया है 'भागवतसार स्त्रीशदाच्याच भात झणजे मराठी सद्गुरुकृपा झाली हाणूनच भागवताचा भावाय माझ्या भाषेत काढले ह फार उत्तम झारे लोकाना जो उपदेश करावयाचा तो लोसाच्याच भात फेला पाहिजे ह तत्व सरे मुखातून प्रकट झाला, अन्यथा व्युत्पत्तीच्या बळावर तो मला कधी आकळताही भारा नसता, किबहुना गुरुप्रसादा लोकनायक नेहमी अमलात आगतात व ह्यामुळे विद्वानाचा वाचून नुस्त्या पोडित्याच्या जोरावर भागवत प्रथ कोणासही उपहासही त्यास कधी कधी सोसावा लागतो मराठी भाषेच्या उलगडणारा नव्हे, अस नाधानी जागोजाग प्रतिपादन केलं तफेन नाच म्हणतात -- आहे ते साधकास सागतात - मस्कृतपथक्त ते महाकवी । मा प्राकृती काय उणीवी।। किमर्थ करावे शास्त्रज्ञान । किम वारा वृश ध्यान । नीं गुनी हाणावी पिसेनि केची सुवर्णसुमनें? ॥ १२१॥ चालतें बोलते ब्रह्म पूर्ण । सद्गुरचरण साधका ॥ १५॥ फपिलेचे हाणाव क्षीर । मा इतराचे ते काय नीर । नारायणान ब्रहयाचे ठायी वीज पेरिल, ते नारदक्षेत्रों वर्णस्वाद एकचि मधुर । दिसे साचार सारिसे ॥ १२२ ॥ निडारिले (कणसास आले), त्याची व्यासानी दशलक्षणी! सस्कृतवाणी देव केली। प्राकृत तरी चोरापासोनि जाली। सवगणी (कापणी ) वेली, नतर शुमाना परिक्षितीच्या नसोतू या अभिमानभुली । वृथा बोली काय काज॥१२७॥ खळ्यात मळून त्यातून निजण निवटून काढले, शास्त्राथ आता मस्कृता जथया माता । मापा जाली जे हरिकथा । जाणणाच्या नोधरी बुद्धीन ते पासइन काढले-इतके रूपक ते पावनचि तत्रता । सत्य सर्वथा मानली ॥ १२८॥ सांगून नाथ पुढे झणतात - नाथानी भागवताच्या २९ व्या अध्यायाच्या आधी स्वाची पकानें चोसीं । महाठिया पदमोडी । मराठी भाषेसवधी पुहा चर्चा केली आहे ते म्हणतात - एका जनार्दने फेली परवडी । ते जाणती गोडी सस्कृत प्राकृत परवडी । सज्ञान सेरिती खानदगोडी। निजात्मभक्त ॥ २७ ॥ | गाय काळी भणि ताबड़ी। परी दुधी बाकुडी चनी मिक्षुगीताच्या उपसहारात नाय पुन्हा हाणतात - नाहीं ॥१८॥ सदुरुकृपेची करणी । माझी प्राकृत जहमूद वाणी। सस्कृव यद्य प्राकृत निय। हे बोर काय होती शुद्ध । मानिजे साधु सजानी | तशी वोलणी बोलविला ॥१९॥हाही अभिमानवाद । अहता अशुद्ध परसावा ॥ १०२५॥
