पान:स्वरांत.pdf/८७

 रेल्वेस्टेशनसमोरच्या त्या झोपडपट्टीत फक्त तीच जीवंत असायची. वस्तीतल्या बायका तिच्या भोवती असायच्या. वस्तीतल्या दादानं गोंधळ घातला तर त्याला जाब विचारण्याची ताकद फक्त हिच्यातच होती. त्या बकाल, बेसहारा वस्तीला तिच्यामुळे टवटवी असायची. पलीकडे झोपड्या. मध्ये रस्ता नि अलिकडे असीमचं टुमदार घर. त्याच्या नळाचं पाणी घेण्यासाठी पहाटे झुंबड उडायची. रोजचा कचकचाट नि भांडणं. काकीमाँ म्हणायची, 'उखडून टाक नळ. रोजची विकतची कटकट.'
 एक दिवस पहाटे डोळा लागला होता. जाग आली रीनाच्या चढेल आवाजानं. तो बाहेर आला नि कावून ओरडला, "रीना, तू तर पढीलिखी आहेस ना? वचावचा भांडणं शोभतं तुला? ओळीनं पाणी घ्याल तर बिघडेल ?"
 "लाईनबाईन तुम्हा बाबू लोकांसाठी! अशा लाइनी लावून बसलो तर लाइनीतच मरावं लागेल." रीनानं झटक्यात उत्तर दिलं होतं.
 येताजाता रीना कुठं दिसते का याचा वेध डोळे आपोआप घ्यायचे. तिच्या जळजळीत कटाक्षांनी लगन आणखीनच वाढायची. ती दिसली नाही तर मन हुरहुरायचं.
 एक दिवस रात्री तो बाहेर आला होता तेव्हाची गोष्ट. त्याच्या घराच्या कडेच्या भिंतीला शिडी लावून एक पोरगा तिच्यावर चढला होता. एका मोठ्या पत्रकाला खळ लावून ते त्याच्या हातात देत होती.

८८ /स्वरांत