गादीवर तो अस्ताव्यस्त बसला होता. मागच्या उशीवर मान झोकून दिली होती. डोळे मिटलेले. त्या बंद डोळयांतून कुठलंतरी काहूर धुमसतंय हे तिला दिसत होतं.
असीमला जायफळ घातलेली कॉफी फार आवडते. डबीतून तिनं जायफळाचा तुकडा काढला. पदरात धरून दाताखाली दाबला, नि कॉफीत टाकला. कॉफीच्या गंधानं त्याला तरतरी आणली.
"रीनू, मला कॉफीत जायफळ आवडतं हे लक्षात आहे तुझ्या अजून ? अशी कडक कॉफी दे की खूप गाढ झोप यावी वाटतं, गाढ झोपेत कायमचं बुडून जावं. कधीही जागं न होण्यासाठी."
"छी... छी... असीम !" असं म्हणत तिनं त्याच्या ओठांवर हात ठेवला होता.
तिचा हात बाजूला काढीत त्यानं विचारलं होतं,
"रीनू, खरंच तुला असं वाटतं का की मी मरू नये? गिधाडांनी माझं सडलेलं प्रेत विचकू नये? देन् आय मस्ट थँक गॉड-"
तिनं हात सोडवून घेतला होता, आणि ती भात टाकायला उठली होती.
तिच्यासाठीच असीम या वाटेनं आला. त्यांच्या घरासमोरच्या वस्तीत ती राहायची. दिवसभर शाळेत शिकवायची आणि रात्री कॉलेजात जायची. गव्हाळ रंग. तरतरीत, शेंड्याला किंचित उचललेलं नाक, झगमगणारे डोळे, पाठीवरून थेट खाली धावणारा पिंगट जाड शेपटा.
मृत्यूव पथे/८७
