जंगलखोऱ्यातून काम करणाऱ्यांना हक्काचा आसरा मिळावा म्हणून दूर आसामात येणाऱ्या आपण...
संघटनेनं आदेश दिला म्हणून केवळ सोयीसाठी मनीषशी विवाह करणाऱ्या आपण...
दिवसभर मास्टरदी बनून मुलांना शिकवायचं नि रात्री पत्रं टाईप करायची. कधी बरीन् नाहीतर ज्योतिर्मयसारख्यांना निवान्तपणे लपवून ठेवायचं, यात गुंतणाऱ्या आपण...
आणि आज, परमेश्वराची प्रार्थना करणाऱ्या आपण. तिला स्वतःचं हसू येतं. पण तरीही मनात कुठंतरी निवांत वाटतं. खूप निवांत.
'कालची रात्र. सगळीकडे भरून राहिलेला पावसाचा आवाज. पडत्या पावसाची खर्जातली धिमी लय. वाहत्या पाण्याची ओढाळ लय. आणि एकाकी दीर्घ रात्र.
इतक्यात शिडीवर पावलं वाजली होती. तिला वाटलं, मनीष आला असणार. तिनं लगबगीनं कडी उघडली. विजेच्या झोतासारखा तो आत आला, नि झटकन् दार लावून घेतलं. कंदिलाची वात कमी केली.
रेनकोटवर चिखलाचे ओघळ. केसांतून निथळणारं पाणी आणि डोळ्यात वादळ.
तो असीम होता.
"बस. कॉफी आणते."
"कडक कर. खूप कडक.' असं म्हणत त्यानं कोट काढला नि कोपऱ्यात भिरकावला.
