प्रेतं गिधाडांपुढं पडतील. आय स्टिल बिलीव्ह मिन् माओ... अवर चेअरमन.
'पण तुझं हे असलं मरणही मी सोसू शकणार नाही."
बरीन् गेल्यापासून वाटतं, प्रत्येक क्षण कल्पान्ताचा आहे. तो आकंठ भोगून घ्यावा. हातात गच्च पकडून ठेवावा.
गेले तीन दिवस पाऊस कोसळतोय. पाण्याचे प्रचंड लोट झोपडीच्या खालून वाहून जाताहेत. खेड्यातली घरं तशी दूरच; पण हे त्याहूनही दूर. शाळाही लांब पडते. पण खूपच सोयीचं. रात्रीअपरात्री येणाऱ्यांना सुरक्षित आसरा देणारं. चारीखांबावर तोललेलं घर पाऊस माथ्यावर झेलीत, मातीत घट्ट रोवून बसलंय. गेले दोन दिवस कुठली शाळा नि कुठलं काय ! तिला आठवतं, शाळेतल्या मागांवर शाली अर्धवट विणून पडल्या आहेत. त्या भिजल्या नाहीत म्हणजे मिळवली.
शारदानं सुंदर वेलबुट्टी विणलीय शालीवर. येत्या दिवाळीला ती सत्येन् ला शाल देणार आहे. सांगताना केवढी लाजत होती. शालीचा भिजून चिखल झाला तर किती दुःखी होईल शारदा !
' हे भगवान्, सारे माग सुरक्षित राहू देत.'
ती मनोमन परमेश्वराची आळवणी करते.
दुसऱ्याच क्षणी तिला स्वतःचं हसू येतं. रीना... आणि परमेश्वराची प्रार्थना करणार ?
परमेश्वराची कल्पना प्रस्थापितांनी आपल्या सोयीसाठी आणली असं सांगणाऱ्या आपण...
मृत्यूव पथे / ८५
