बोलतच राही. एकत्र हिंडावंफिरावं असं कधी वाटायचंच नाही.
ती संसार करायची. कोरडेपणानं! बंगला, सोफा, गाडी, फ्रीज...तशीच तीही. कधी कधी वाटायचं कुठे हरवली आपली उमेद? शेंदराचे जाड राप दिवसेन् दिवस साठत जावेत आणि मूर्तीची सारी गोंडस वळणे लिंपून जावीत तशी ती. हरवलेली!
...शेजारी कलकत्त्याची मिसेस् रॉय आपल्या मुलासाठी नि नवऱ्यासाठी घेतलेल्या वस्तू मद्रासच्या मिनीला दाखवते आहे. मिनीही लाजत लाजत तिच्या 'फॅन' साठी घेतलेला नाईट गाऊन दाखवते. मीरा दार उघडून बाहेर येते. आवेगाने तीनही जिने उतरून लॉनवर येते. हॉस्टेलच्या सगळ्या खिडक्या अंधारल्या आहेत. एखादीच जागी.
...उद्या परतायचं. नितीनसाठी काही तरी घ्यायला हवं. अनंतसाठीही.
रबिन् तिच्या समोर केव्हा येऊन बसतो ते कळत नाही.
'मीरा... त्याच्या ओलसर हाकेने ती विलक्षण व्याकुळ होते.
रबिन्. रबिन् मला पत्र पाठवाल?' बोलताना दोन थेंब पापणीच्या जाळीत अडकतात.
गेले पंधरा दिवस. किती सुहाने!
आली त्या दिवशी दिल्लीतल्या रुख्याफिक्या थाटाला बिचकून ती एकटीच बाहेरच्या लॉनवर बसली होती. हरवून.
'क्या मैं यहां बैठ सकता हूं?'
पहाटनाते / ६५
