तो स्तब्धच राहातो.
ते यूथ होस्टेलपाशी येतात तेव्हा नउ वाजून गेलेले असतात. बाहेरच्या अर्धवर्तुळाकार हिरवळीत आंध्राचा सुब्बाराव लोळत असतो. तो हात करतो रबिन् तिकडे वळतो. ती थेट खोलीत येते.
...हळूहळू अनंतने संसाराबाहेरचे विश्व उभे केले होते. त्याचे मित्र...मैत्रिणी...नॉनव्हेज पार्ट्या. कंपनीच्या कामासाठी भारतभर भटकावे लागायचं. करमत नाही म्हणून ती औरंगाबादच्या यूथ होस्टेलचे काम बघायची. वेरूळची लेणी बघण्यासाठी देशविदेशीचे तरुण येत. वेगवेगळ्या आंतरराष्ट्रीय यूथ ऑर्गनायझेशन्सचे तरुण येत. त्यांच्या राहण्याची...प्रवासाची व्यवस्था करण्यात ती गुंतून जाई. दिवसातले संध्याकाळचे २ | ३ तास तेवढेच कटत.
तिला वाटायचं आपण केलेल्या पदार्थाचं अनंतनं कौतुक करावं... घर नेटकं ठेवून आपण यूथ होस्टेलचं काम बघतो त्याचा अभिमान बाळगावा. पण तसं घडायचंच नाही. हिने ईडली केली तर हा म्हणायचा,
'माझ्या नावावर आपल्या जिभेचे चोजले पुरवू नका वाईसाहेब. आपला घेर आरशात बघा एकदा. ती मिसेस दर्याणी बघ. तीन पोरांची आई झाली तरी कसा फॉर्म मेंटेन केलाय. अंगभर कपडे घातले तरी पुरुष घायाळ होतो. तू एका पोरात बरणी होणारेस...'
मग सगळा उत्साह मावळून जायचा.
पहाटनाते / ६३
