पान:स्वरांत.pdf/५९

 "आमी तो बहोत खुश आछीन ... ॲम आय करेक्ट ?"
 तो खळाळून हसतो नि म्हणतो,
 "हां हां. तू तर चार दिवसात बंगालीण वनलीस."
 'जनपथ' मधून बाहेर पडताना मन कसं फुलारून येतं. न कळत ती रबिन् ला लगटून चालू लागते. संध्याकाळची निहार वेळ. पावलात कोवळं वारं भरलेलं. ती दोघं राष्ट्रपतीभवनापाशी येतात. राष्ट्रपतीभवनासमोरच्या हिरवळीवर कारंजाचे तुषार झिरमिरताहेत आणि रंगीबेरंगी उजेडाचे कवडसेही. दिवसभराच्या उन्हाने कोळपून गेलेली हिरवळ कशी ताजीतवानी झालीय. हवेतून झिरपणारा गार गंध ... हलक्या गुलाबी रंगाच्या फुलांचे गच्च ताटवे ...; समोर सरळ रेषेत जाणारा रुंद रस्ता ; ... निऑनच्या उजेडात चकमकणारा. दूरवरच्या कमानीवर तेजाळणारी वीरस्मृती ज्योत.
 " यहाँ थोडी देर ठेहेरेंगे ? ..." तो विचारतो.
 "माझ्या नं अगदी हेच मनात आलं होतं. कसं ओळखलंत" ती विचारते.
 तो मोकळं मोकळं हसतो आणि आदबीने आपला रुमाल तिच्यासाठी अंथरतो. मग बराच वेळ मुकी स्तब्धता.
 तिला वाटतं, ही अनोखी शाम... हे दिवस संपूच नयेत. वठलेल्या पारिजातावर खूप खूप दिवसांनी बहर यावा तशी ती; अगदी आतून फुलीफुलून येणारी.
 वर्दळ शांत झालेली आहे. तिला वाटतं, या ओल्याशार हिरवाळीवर खुशाल अंग झोकून द्यावं आणि डोळे भिजेस्तो गावं...

६० /स्वरांत