मी कुठं असते ? कोण आहे ...? कशी आहे ? असले प्रश्न विचारले नाहीस. मलाही प्रश्न विचारावेसे वाटले नाहीत. वर्षांतून फक्त चार दिवस जगत होते मी. ते जगणं इतकं सुंदर ... इतकं निहार की उरलेल्या तीनशेसाठ दिवसांचं रितेपण सहज सोसता यावं. तू येत राहिलास.
मीही येत राहिले.
गेली आठ वर्ष येतेय. पण आज नितांत असुरक्षित वाटतंय. फार असुरक्षित ... ! ! !
गेल्या आठ वर्षांत एवढाही विश्वास निर्माण करू शकलो नाही मी ?
त्या विश्वासावरच येत होते, पण तो एक गोड भास होता असं आज वाटतंय.
स्पर्शाची ओढ तुला नव्हती. मलाही नव्हती.
जुन्या आठवणींचे बिलोरी तुकडे जुळवीत राहायचं. जुनी, वेडी नि खुळी प्रतिबिंब पाहताना मोहरून जायचं. मुक्त मनानं भटकायचं. खूप बोलायचं. कित्येक लेखकांच्या कवींच्या साक्षी निघायच्या. तुझ्या डिपार्टमेंटमधल्या गमती जमती ... जीवनातले कुबट चिखली वास उडून जायचे. एकमेकांच्या जवळ यायला शब्द अधुरे पडले तेव्हा अपरिहार्यपणे ... नकळत एकमेकाचे झालो. स्पर्शाला नाकारण्याचा करंटेपणा मनातही आला नाही.
अंधाऱ्या रात्री काळ्या पाण्यातून लक्षावधी दिवे तरंगत जावेत तसं रक्त झगमगून जायचं. रक्तातून गुलमोहर फुलायचे.
पण आज रक्तातले निखार विझू आले आहेत.
या अवघड क्षणी वाटतंय, हे गुलमोहर पेटवून घेण्यासाठी तर येत नव्हतो आपण?
शेष प्रश्न /२३
