पान:स्वरांत.pdf/२१

 त्यापेक्षा माझ्या वेदनांच्या स्वयंभू चांदण्या कुरवाळणे अधिक परवडणारं होतं.
 उदात्त कल्पनांचं काहूर मनात बाळगणाऱ्या माणसांचे पाय जमिनीच्या आधारानं उभे असतात, याचं भान मला तू देऊन गेला होतास.
 तुझं पत्र आलं. पंधरा शब्दांचं.
 ऋता.
 तुला विसराचा प्रयत्न करतोय.
 अशक्य आहे.
 बावीस मे ला माथेरानला येत आहे.
 तू येशील ना?
 -विश्वनाथ.
 शब्दांचं वांझपण भोगलेली मी.
 आनंदाच्या पलीकडं केव्हाच गेलेली.
 पण शब्दांना गर्भ देण्याची सवय जाता जात नाही.
 त्या शब्दांतून तुझ्या अतृप्त मनाचा तळ मला दिसला. इच्छा नसतानाही यावं लागलं.
 वाटलं. एकदा बळी दिला आहे. तो पुरा द्यायला हवा.
 सगळं साग्रसंगीत व्हायला हवं. होऊन जाऊ दे ...
 बळी देण्यासाठी तू इथं आलीस? आठ वर्ष येत होतीस?
 नाही फक्त पहिल्यांदा आले. पण बळी जाण्याऐवजी फूलतच गेले. माझ्यावरचा काळाजांभळा थर तुझ्या हळुवार हातांनी खरवडून टाकलास. निळया आभाळाचा रेशमी रंग पुन्हा एकदा माझ्या डोळ्यांनी पाहिला.

२२ /स्वरांत