" तिथे शहरातल्या सुखसोयी नाहीत. कष्ट करावे लागतील. आणि एकटं वाटेल. मित्रमैत्रिणी मिळणार नाहीत. सिनेमा बघायला मिळणार नाही. तसं शिरगावमध्ये एक मोडकं-तोडकं थिएटर आहे, पण आम्ही सहसा तिथे जात नाही."
ती काहीच बोलली नाही.
" हे सगळं चालेल तुला?"
"हो."
"नोकरी सोडायला वाईट नाही वाटणार?"
" नाही."
" पुण्याला महिनेन महिने यायला मिळणार नाही."
" चालेल मला."
" मग मी तक्रारी ऐकून घेणार नाही."
ज्योतीला आता त्याचा रागच आला. तिला वाटलं, हे असं आणखी काही वेळ सुरू राहिलं तर दुसरी मुलगी बघ म्हणून सांगणाराय मी त्याला.
ती म्हणाली, " मी तक्रार करणार नाही."
" तुला काही प्रश्न विचारायचेत ?"
" नाही."
"ठीक आहे. बोलाव आता सगळ्यांना."
तिला त्याच्या एकाएकी असं सांगण्याचं इतकं आश्चर्य वाटलं, की जाऊन दार उघडण्यापूर्वी काही क्षण ती नुसती त्याच्याकडे बघतच राहिली. मग त्यानं तिथल्या तिथं तिच्या आईला सांगितलं की ज्योती त्याला पसंत आहे आणि लग्न शक्य तितक्या लवकर, जास्त अवडंबर न माजवता आणि कमीत कमी खर्चात करायचं, तेव्हा ज्योतीच्या आईला धक्का बसला.
तो म्हणाला, "मला हुंडा नको आहे. आणि हुंडा नकोय म्हणजे काहीच नकोय. इतर मार्गांनी मी तुमच्याकडून पैसा उकळणार नाहीये. लग्नाचा समारंभ शक्य तितका साधा ठेवा. आणि खर्च तुम्ही-आम्ही निम्मेनिम वाटून घेऊ."
आता मात्र ज्योतीच्या आईला काळंबेरं दिसायला लागलं.
साथ: ३१
