ऐकायचं, अशी तिनं बरीच वर्ष काढली. तिची मुलगी कसल्यातरी आजाराने मेली तेव्हा तिला कुणी धड औषधपाणीही केलं नाही.
राम फक्त म्हणाला, " बायको निवडायची पद्धत मला पसंत नाही. जिला पूर्वी कधी पाहिलं नाही अशा एका मुलीला बघायला जायचं, तिला चार निरर्थक प्रश्न विचारायचे आणि तेवढ्यावर आपल्याला तिच्याबरोबर सबंध आयुष्य काढायला आवडेल की नाही ते ठरवायचं. एखादी मुलगी कशी आहे हे दहा मिनिटांत पारखणं शक्य आहे का ? आणि मी कसा आहे हे तिला तरी कसं कळणार ? शुद्ध रानटी पद्धत आहे ही.
" तुला दुसरी हयाच्यापेक्षा चांगली पद्धत माहीताय का?" आत्यानं विचारलं.
हे संभाषण तेवढ्यावरच थांबलं, पण लग्न ही कल्पना रामच्या मनात शिरली होती आणि आपल्या बाबतीत ती प्रत्यक्षात येणं शक्यतेच्या कोटीतलं आहे, असं त्याला वाटायला लागलं. तरी पण श्रीपादरावांनी त्याला एका मुलीबद्दल सांगितलं तेव्हा त्यानं ते नाखुषीनंच ऐकून घेतलं. ते पुण्यातल्या एका व्यापाऱ्याकडून बियाणं खरेदी करीत, त्याच्या मित्राची ही मुलगी.
" शिकलेली आहे ?" रामनं विचारलं.
" बी. कॉम. झालीय. बँकेत नोकरी करते."
" मग तिला इकडे येऊन रहायला कशावरून आवडेल ? बहुतेक शहरी मुलींना आवडणार नाही."
" माझा मित्र म्हणाला तिची काही हरकत नाही."
" तिच्या कुटुंबात इतर कोण कोण आहे ? तिचे वडील काय करतात ?"
"तिचे वडील एका डॉक्टरकडे कंपाउंडर म्हणून होते. काही वर्ष झाली त्यांच्या अंगावरनं वारं गेलं. तीन मुलं आहेत. ही सगळयांत थोरली. तिच्या पाठचा भाऊ आणि धाकटी बहीण आहे."
" बाबा, तुम्ही मुलगी आधीच पाहिलीय का ?"
"हो." जरासं घुटमळत त्यांनी कबूल केलं.
" मग तुमचं तिच्याबद्दल काय मत झालं ?"
साथ : २९
