नाही. त्यात काहीतरी जास्त महत्त्वाचा, मूलभूत विचार आहे."
"ज्यो, प्लीज! आत्ताच हे भांडण भांडलं पाहिजे का?" त्यानं हळुवार सुरात विचारलं, आणि तिला जवळ ओढायसाठी हात लांबवला. तिनं स्वत:ला आखडून घेतलं आणि त्याने लगेच आपला हात काढला. " जे काही तुला म्हणायचंय ते उद्यापर्यंत थांबू शकणार नाही का ? आत्ता आपण दोघंही दमलोयत"
ती काही बोलली नाही. तिच्या मौनानं त्याला जरा अवसान आलं आणि तो म्हणाला, "तुला हवं तर आपण सुट्टीवर जाऊ. अगदी लगेच. थोडे दिवस ऑफिसचे लोक बघतील सगळं. जाऊ या?"
" नाही, राम. त्यामुळे काहीच साधणार नाही." ती शांतपणे म्हणाली.
"का?"
" मी काय म्हणतेय त्याच्याकडे तुझं लक्षच नव्हतं का?"
" तू म्हणालीस की तू मला सोडून जाणारेस."
" झालं तर मगः आपण दोघांनी एकत्र सुट्टीवर जाण्यात काय अर्थ आहे ?"
" म्हणजे तुझ्या ज्या काही अडचणी आहेत त्यांच्यावर आपण तोडगा काढू शकू."
" माझ्या काहीही अडचणी नाहीत. मला फक्त एवढं कळून चुकलंय की, मी आता हयापुढे तुझ्याबरोबर राहू शकणार नाही."
"पण का ? तुला काय वाटतं, तुझा हा असला निर्णय तू काही रास्त, पटतील अशी कारणं दिल्याशिवायच मी स्वीकारावा?" तो रागावला होता. ज्योतीला वाटलं, हे बरं झालं. तो रागावलाय याचा अर्थ मी जे काही बोलले त्याचा तो गंभीरपणे विचार तरी करायला लागलाय. केवळ एक क्षणिक लहर म्हणून सोडून देत नाहीये.
ती म्हणाली, " तुला काहीच का कल्पना नाहीये राम ? जरा गेल्या काही महिन्यांवर नजर टाकून बघ ना."
