भूमिपुत्र
दिवस ग्रीष्माचे. कडक उन्हाची वेळ. सूर्याने तर जणू मार्शल लॉ पुकारला होता. सगळीकडे शुकशुकाट. रस्ते निर्मनुष्य. कडेकडेला, बांधावर खडे असलेले हिरवे पहारे. आकाश भीतीने पांढरेफटक पडल्यासारख. वातावरण थबकलेले. निश्चल. करडे-पिवळे रसायन उकळत होते. दूरदूर मृगजळे तरळत होती, चमकती होतो.
शेते नांगरून पडलेली. अजगरासारखी सुस्त, लांबच लांब.
अजगरांच्या विळख्यात पुसटशा दिसणाऱ्या दोन-तीन झोपड्या. कुंपणाआड दडलेल्या गावापासून दूर, एका विराण भूमीवर.
झळा अंगावर घेत, झोकांडत, कलंडत, उघड्यासताड शेतातून तिकडे सरपटत चाललेली एक जीप.
जीपमध्ये दोन संपादक. एक पुण्याचा, एक दिल्लीनजिकच्या बिजनौरचा. गावचा एक विद्यार्थी वाट दाखविणारा. कुतुहल म्हणून सामील झालेले आणखी एक-दोन गावकरी.
गेली काही वर्षे एक होमकुंड येथे धगधगत होते. नुकतेच ते अचानक विझले. विझवले गेले. एका भीषण पद्धतीने.
झोपड्या जटायुसारख्या निश्चेष्ट पडल्या होत्या. रक्ताने अभिषिक्त झालेल्या. आसपास चिटपाखरेदेखील फिरकत नव्हती.
आश्रम भकास होता. सुना होते. मंदिराचे स्मशान झाले होते. अंगार भस्म होऊन मातात मिसळला होता.
एका परिव्राजकाची ही जिवंत समाधी होती.
एका शांतिसैनिकाचे हे कुरुक्षेत्र होते.
ग्रा....१०
