बोलण्यात एक लय होती. शब्दात तिखटा गोडवा होता. तिचे होणारे कौतुक ऐकतांना श्रीनाथ अस्वस्थ होई. या लाटेत अनू राजकारणात वाहून तर जाणार नाही ना अशी भीती त्याच्या मनात कोरीत राही.
"अने, या कौतुकात वाहून जाऊ नकोस हं. आपली वाट वेगळी आहे. दिशाही वेगळी आहे." या शब्दात तो अनूला बजावीत राही. खरे तर अनूलाही वाटत होते की श्रीनेच उभे राहावे. १९७१ च्या बांगलादेश विजयाच्या इंदिरा लाटेने भल्याभल्यांना लोळवले होते. अनेक कागदी भावली निवडून आली होती. त्या लाटेपेक्षा ही लाट अधिक उंच आणि प्रलयंकारी होती. काँग्रेस होत्याची नव्हती झाली. जनसंघाची माणसे कधी नव्हे ती मोठ्या प्रमाणात निवडून आली. समाजवादी लोकही निवडून आले. आपले मन श्रीपुढे मोकळे करण्याचे धाडस अनूत नव्हते. श्रीनाथची विचार करण्याची तार्किक पध्दत आणि अनूची भावात्मक रीत, यांत श्रीनाथ चोख ठरत असे.
निवडणूका, पंतप्रधानांचा व मंत्रीमंडळाचा शपथविधी, नव्या राजवटीचे कौतुक यांत महिना गेला. ताबूत थंड झाल्यावर येणारी निर्हेतुक शांतता सर्वत्र... आंब्यावरही पसरली होती. परीक्षा जवळ आलेल्या. उन्हाळ्याची चाहून हवेतून जाणवणारी.
काळाकोट चढवून श्रीनाथ कोर्टात जात होता. पण काही तरी हरवल्याची बोच मनाला खात असे. अनूला त्याची ही उदासी अस्वस्थ करी. मग अचानक मनात येई, श्रीनाथाने ही संधी घालवायला नको होती.
जनक पाचवीत गेलाय. ईरा तिसरीत. मुले आता सहा तास शाळेत आणि नंतर मित्रमैत्रिणांत दंग. गेली सहावर्षे प्रबंध लिहिण्यात... नवनवे संदर्भ शोधण्यात गेली. सर्व लक्ष त्यावरच केंद्रीत झालेले. नवे पदार्थ करावेत घराची सजावट करण्यासाठी भरतकाम... विणकाम करावे, साड्या... दागिने यांत मन रमले नाही. त्यासाठी निदान निवांत वेळही मिळाला नाही.
एक दिवस सकाळी सकाळी येल्डा, दगडवाडी, सोमठाण, देवठाण वगैरे भागातील मंडळी श्रीनाथला भेटायला आली. आल्या आल्या सगळ्यांनी रूंद गॅलरीत बसकण मारली. आणि देवठाणच्या गोविंददादांनी श्रीनाथला हाक दिली.
"श्रीभैय्या आंदी बाहीर या. आमी डोंगरातली मानसं भेटाया आलाव. आन् अन्नूभाबी तुमीबी घागरभर पानी नि चार प्याले आणा. फाटे चालाया सुरवात केली. सूर्य बाप्पा डोंगरा बाहीर याया लागले तवा आमी संगमावर हुतो. तिथे थोडा भाकरतुकडा खाल्ला. मुकिंदराजाचं दर्शन घेतलं आन थेट हितंच आलो."
श्रीनाथने बाहेरच्या खोलीतील टेबल, खुर्च्या मधल्या खोलीत ठेवल्या. मोठी
