believing हे नवं शिक्षण सूत्र आहे. माझ्या लहानपणी घोकमपट्टी म्हणजे शिक्षण होतं. पोपटपंची म्हणजे शिक्षण, मला शिक्षक, पालकांना विचारायचं आहे; तुम्हाला पोपट हवेत की गरुड? पोपट हवे असतील तर पिंज-यातलं शिक्षण द्या. आज जागतिकीकरणाचा काळ आहे. या मुलांना जग जिंकायचं आहे. त्यांना मुक्त शिकू द्या. ज्ञानरचनावाद आला आहे. म्हणजे काय? स्वतः शिकणं त्यांना चुकू द्या, त्यांचं ते शिकतील.
पूर्वीचे लेखक पेन, पेन्सिलनी लिहायचे. चित्रकार कुंचला वापरायचे. आज संगणक युग अवतरलं आहे. पेनची जागा पेन ड्राइव्हने घेतली आहे. तुमच्या खिशात शिक्षक, पालक, लेखकांच्या खिशात पेन असेल तर ते मुलांशी नातं जोडू शकणार नाहीत. पेनड्राइव्ह असेल तर तुम्ही क्लिप, व्हिडिओ, कार्टून, सिनेमाचं गाणं, बडबडगीत दाखवू शकाल. दाखवाल तर मुलं शिकतील. बोलत राहाल तर झोपी जातील. मुलांना तुम्हाला झोपवायचं आहे की जागं ठेवायचं आहे. ते तुम्ही ठरवा. 'श्यामची आई', ‘चांदोबा'तून बाहेर या. नोबिता, डोरेमॉन, शिजुका, मिकी माऊसची कथा त्यांचं नवं कल्पनाविश्व आहे. अल्लाउद्दीनची दिवा, उडती चटई गेली. गॅझेटसूची भाषा त्यांना कळते. पाढे येत नाहीत म्हणून चिडू नका कॅल्सी वापरता येते ना? मोबाईलशी खेळतो ना? रिमोट वापरता येतो ना? तेच त्यांचं नवं जीवन कौशल्य आहे.
मुलांना अंक आणि अक्षरं गिरवायला शिकवू नका. टंकलेखन शिकवा. त्यांना लिहायचं नाही आहे पुढे. टायपिंग करायचं आहे, याचं भान ठेवा. स्क्रीनच नवी वही, पुस्तकं आहेत. नव्या जगाचं बदलतं चित्र मनी कोरा. जुनी पाटी पुसा. नवा विचार बाळगा.
मुलांशी मैत्री करा. मुलांचे मालक, पालक, लेखक, शिक्षक नका बनू. बाल सवंगडी बना. त्यांचं नवं जग समजून घ्या. जग संगणक, इंटरनेटनी छोटं खेडं होऊ पाहात आहे. ‘ग्लोबल व्हिलेज' येतं आहे. करंबळीतही फोन, केबल, टीव्ही, मोबाईलसुद्धा आहेत. खेडं म्हणून ते मागं नाही. पुढेच गेलं आहे. आणखी पुढे जाणार आहे. गावचा विकास रोजच होत राहाणार आहे. मात्र लक्षात असू द्या. रस्ते, मोटार, मोबाईल म्हणजे खरा विकास नाही.
माणूस मोठा झाला का? मुलं घरोघरी अनाथ नाही ना होत? ते पहा. माझं निरीक्षण आहे. घरोघरी मुलं मुली एकटी पडत आहेत. तुटत आहेत. मायेला ती पारखी होत आहेत. त्यांना सर्व मिळतं. टिफिन, दप्तर, पेन,
