रूढ अर्थाने मी बालसाहित्यिक नाही. मात्र मी बालसेवक खचितच आहे. मुले मला आवडतात. मुलांसाठी सर्व काही करायला मला आवडते. विशेषतः ज्या मुलांना काही नाही, त्यांना सर्व काही देण्यात मला अधिक रस आहे. खेड्यात शाळा पोहोचली, पण साहित्य पोहोचले असे म्हणणे अतिशयोक्त ठरेल. अशा संमेलनांमुळे बालकुमार वयातील मुलामुलींत साहित्याची आवड व गोडी निर्माण होते. साहित्यिक भेटतात, बोलतात. त्यांना ऐकणे, पाहणे हा देखील एक मोठा अविस्मरणीय ठेवा आहे. ती बालपणातील आनंद पर्वणी असते. मी तुमच्या वयाचा होतो तेव्हा शाळेत येणा-या साहित्यिक, कलाकार, वक्ते यांची सही घ्यायचो. एकदा आमच्या शाळेत बालसाहित्यिक यदुनाथ थत्ते आले होते. त्यांनी माझ्या वहीवर सही करण्यापूर्वी संदेश लिहिला होता, 'वेडे व्हा'. आज मी बालकवेडा म्हणून तुमच्या पुढे उभा आहे. अशा संमेलन समारंभाचे हे योगदान असते.
तुमचं हे दुसरं बालकुमार संमेलन आहे. वर्ष आहे सन २०१४. म्हणजे एकविसाव्या शतकातलं हे संमेलन या शतकातली मुलं पाहतात अधिक, वाचतात कमी. शिक्षक, पालक हल्ली तक्रार करतात. मुलं वाचत नाहीत हे मला मान्य नाही. मी मलांचा वकील आहे. माझं म्हणणं आहे. आजच्या युगात वाचन, लेखनाची पद्धत बदलली आहे. मुलांचं पाहणं वाचनच आहे. हे नवं वाचन आहे, माझ्या बालपणी रेडिओ होता. आम्ही ऐकायचो. ऐकणं आमच्या काळात वाचनच होतं. त्याला ‘बहुश्रुत' होणं म्हणायचे. आज मुलंमुली टीव्ही., सिनेमा पाहतात, मोबाईल्सवर गेम खेळतात. व्हिडिओ पाहतात. त्यांचं पाहणं हे नव्या युगाचं नवं वाचन आहे. मुलांना मनसोक्त पाहू द्या जे आणि जेवढं, जितका वेळ पाहायचं ते पाहू द्या. seeing is