________________
[३८] माणे मनांत येऊन तिनविषयी मला फारच कळकळ वाटला। मी वापुला झटलं हिची स्थिती अशी कां ? सासरचे नाहींच का कुणी. बापू ह्मणाला कोणी नाही एक सासूमात्र आहे तिचीसुद्धां दोनप्रहरची पंचाईत. मग हिला कोण विचारतो? तो ह्मणाला तिची सर्व हकीगत मला माहीत आहे. एके दिवशी शंभूराव मजकडे सांगत होते. १००० रुपये हुंडा देऊन भिकूचे लग्न मोठ्या समारंभाने केले. सासन्याला १०० । १५० रुपये पगार होता. तो सर्वेअर होता. मी झटलं मग अगदीच कसं काही नाही ह्मणाला थांब; तुला हिची सर्व हकीगत सांगतो. हिच सासरची मूळची गरिबी पण सासरा फार हुशार । व लहान वयांतच काम लागले. त्यांचे लग्न गराब हो झाले होते. त्यांना भाऊबंद कोणी नव्हते, त कायते. पुढे त्याना मुले फार झाली नाहीत. दान नी एक मुलगा. तो हिचा नवरा. मुलाचे लग्नापका ७८ हजारांची इस्टेट केली होती. ह्मणून त्याना मुल मोव्यांच्या सांगून येऊ लागल्या; ह्मणून त्यांनाही ण्याची उमेद आली. पण शंभरावांचे वडिलाना । की एकुलता एक मुलगा. सासरा फार संभावात सुख होईल. कुठे दुसरे पहातां. शुभस्य । आटपून घेतले झाले. आपल्याला तरी मुला ७० हीच काय ती अपूर्वाईची. शंभरावाचे पाठा गेल्या. ही नवसाने एकटी कुठं वाचला सणून त्यांनाही हुंडा चढविवाच वडिलांनी विचार केला सरा फार संभावीत. मुलीला शुभस्य शप्रिं; एकदांचे रा मुली कुठं आहेत ? भरावाचे पाठीवर २/३ कुठे वाचली. दोन पैसे
