शारदा, कमला ...अन् स्त्रीमुक्ती वर्षही !
ही शारदा,
वरी आहेस ना? मी विचारताना माझी नजर तिच्या उंचावलेल्या पोटावर स्थिरावलेली. ती संकोचली नि लाजली.
हाय की वरी. वरी नसाया काय झालंय? तिच्या शब्दात खोच.
केव्हा आलीस आईकडे ? माझा प्रश्न
लई दीस झाले की , लगीन झाल्या झाल्या चार महिने होत्ये सासूपाशी . पंचमीला आले ती हितंच हाय की ! पुन्हा नेलंया कुठे ! आन् नवराबी हितंच हाय कॉलेजात . त्यो हितं आन् मी काय करू तिकडं जाऊन?
कितवा महिना? हाय सातवा ...
काय बोलावं हे तिला सुचेना. ती तशीच जमिनीकडे पहात उभी राहिली . पण मनात काहीतरी खदखदत असावे . मूळचा हळदी रंग आता आणखीनच खुललाय, नाकावरचं गोंदण इतकं सुरेख दिसतंय की मोरणी दिसतंय फिकी पडावी . पण डोळ्यांच्या कडा टोपसून आलेल्या . पायावरही सूज असावी. नजर सुन्न खिन्न.
मोठ्या दवाखान्यात दाखवून आलीस? औषध वगैरे घेतलेस का? आणि वाताचं इंजेक्शन दिलं की नाही ? एक फालतू प्रश्न . खरं तर हा प्रश्न आपोआपच विचारला मी.
इतका वेळ रोखलेला बांध फुटला नि ती भडाभडा बोलायला लागली. कुटचा दवाखाना नि कुटचं काय? अवं धा महिनं झालं लगीन होऊन पर त्येच्या घरचं कोरभर कापड न्हाई पोलक्याला . पातळ पार चिंधाटून गेलयं. दांड बी घालता यीना. पण कुनाला काय माया यीना माजी. हा हिते ऱ्हानार नि मी जावाभावांजवळ शेतात दिवसभर रावायचं. या लोकांच्या घरी तुकडाबी मिळाया मारामार . लाल मिल्लोची अर्धी भाकर नि चिमुटभर चटनी . कामाचं काई नाई वाटत हो- पर पोटाला पोटभर हवं की नको? अन् त्यात ह्यो कार . मोप पपया खाल्ल्या ,चोरु चोरु खाल्ल्या ,पर काई झालं नाई.
बाईचं देखणं रूप जीवावर उठतंया . काय सांगावं तुमा लोकानला? दीराची
