जाताना मला मात्र आटवत राहतात विरहाच्या न कटणाऱ्या रात्री.
प्रीतम विनि तिम जाइन सजनी , दीपक भवन न भावै हो
फूलन सेज सूल होई लागी जागत रैणी बिहावै हो
सइयाँ तुम विनी नींद न आवै हो ...
त्या चिरेबंदी दगडी वाड्यात रुंद भिंतीत अडकेलेले ओले निःश्वासही माझेच होते की ! सत्तावीस मोत्यांची पंजेदार नथ नाकात घालताना डोळ्यात आलेले पाणी , उजाड श्रावणासाठी माझ्याच डोळ्यातून वाहून गेले होते. पहाटेच्या मिणमिण उजेडात, माळवदातून टपटपणाऱ्या थेंबाच्या धीम्या लयीत , मनीची व्यथा दगडी जात्याला सांगणारी ती मीच होते.
सरावन राजा
मुकामो आला.
धरित्रीचा शेला
कोन रंगवून गेला?
कोन भिजवून गेला ?
आणि अगदी कालपरवाची गोष्ट. तू गजाआड. माझ्यापासून शेकडो मैल दूर. बारा वर्षांनंतर माझ्या शब्दांना पुन्हा एकदा कोवळे पंख फुटले. कोसळणाऱ्या पावसातून , नदीनाले पार करीत, तुझी डोळाभेट घेण्यासाठी मी येत असे. दहा तासांच्या प्रवासात , तुझ्याशी काय काय बोलायचे त्याची रंगीत तालीम मनातल्या मनात चाललेली असे. पण मला माहीत होते की तुला पहाताच ऐन वेळी शब्द आटून जाणार ! परत निघताना तुझ्या बेटीला जवळ ओढून घेत असे. तू खूप जवळ .
.... स्पर्शाचे सामर्थ्य बारा वर्षांनी जाणवलेय मला. पुराच्या पाण्यात स्वतःच्या रक्तामासाचे बाळ सोडून देताना , कुंतीच्या प्राणांना आलेल्या झिणझिण्या माझ्याही प्राणांना आल्या. तुझ्याकडे पाठ फिरवून येताना.
आज ते दिवसही उडून दूर देशान्तराला गेले आहेत . भरल्या गाडग्या - मडक्यातून , जिवन्त विहीररहाटातून न रमलेली माझ्यातली युगविरहिणी. मी पुन्हा एकदा देशान्तराला निघाली आहे. तिचा कधीही न भेटणारा प्रिया शोधण्यासाठी.
तिच्या ओठांतून ते स्वर उन्मुक्तपणे स्त्रवताहेत.
कहो तो कसूमल साडी रँगवॉ, कहो तो भगवा भेस
कहो तो मोतियन माँग भरावाँ, करो छिटकावाँ केस
चाला वाही देस प्रीतम, चालाँ वाही देस...
܀܀܀
