प्रकारें लागू होतो. यामुळे वामनानें भगवद्गीतेवरील प्राकृत टीकाकारांविषयीं जें जें लिहिले आहे तें तें मुख्यत्वेक रून ज्ञानेश्वरासच लक्षून लिहिले असावें असे आह्मांस वाटतें. या आमच्या ह्मणण्याचें दृढीकरण ज्ञानेश्वरीवरून- ही होतें. तींत "प्रत्यक्षावगमं धर्म्यं ससुखं कर्तुमव्ययम्”२ ह्या श्लोकाची टीका लिहितांना धर्म्यपदाची कांहींच व्याख्या केली नाहीं. एके ठिकाणी "तरी पवित्र आणि रम्य ॥ तेंविचि सुखोपायें गम्य || आणि स्वसुख परि- धर्म्य ॥ वरी आपणपा जोडे" ॥ ५५ ॥ इतकें मात्र ह्मटलें आहे. तेंवर दाखविलेल्या यथार्थदीपिकेंतील १५० व्या ओंवीस बरोबर मिळतें. तेव्हां यथार्थदीपिका- कारानें प्राकृत टीकाकाराविषयीं केलेला उपहास ज्ञाने- श्वराकडेच लागतो असें ह्मणण्यास कांहीं हरकत नाहीं. तथापि धर्म्यपदाची यथार्थ व्याख्या केली याविषयीं वा- मनपंडिताची स्तुतिच केली पाहिजे. · समश्लोकी, ही भगवद्गीतेवरील सुंदर चिमकुली टीका फारच चांगली सावली आहे. ह्या टीकेंत मुळां- तल्याप्रमाणें छंद, वृत्त, अर्थ, पद्यसंख्या हीं तसींच कायम ठेवून फक्त मराठी भाषांतर मात्र केलें आहे. व पूर्वापराभ्यायांतील मजकुराचा संदर्भ जोडण्याकरितां दीस घेऊन यावें. त्याप्रमाणें सच्चिदानंद बावा यानें ज्ञानेश्वरीची मत तयार करून नेली. शके १२ शें बारोत्तरें । तैं टीका केली ज्ञानेश्वरें ॥ सच्चिदानंद बाबा आदरें || लेखकू झाला || ज्ञानदेव.
