प्रकरण दुसरें : ४७
धैर्याच्या गप्पा मारणारे अमेरिकन लोक निमूटपणें आज कोट्यवधि, अब्जावधि रुपयांचा हा कर खालच्या मानेने भरीत आहेत, अपमान सोशीत आहेत.
या प्रकाराला अमेरिकेत रॅकेटिअरिंग असें म्हणतात. त्याची स्पष्ट कल्पना येण्यासाठी एक उदाहरण देतों. डच शूल्ट हा दारूबंदीच्या काळांत अलकॅपोनप्रमाणेच उदयास आलेला, तसल्याच एका टोळीचा नाईक होता. दारूबंदी उठणार व आपला धंदा बसणार हे पाहून १९३१ साली त्याने न्यूयार्क नगरीतील हॉटेलांच्या 'संरक्षणाची' योजना आखली. लवकरच त्याला दरसाल एक कोटि रु. मिळू लागले. त्याच वेळीं पुढे न्यूयार्कचे गव्हर्नर म्हणून विख्यात झालेले थॉमस ड्यूई हे डिस्ट्रिक्ट ॲटर्नी म्हणून नेमले गेले होते. अत्यंत निःस्पृह, बेडर व चलाख म्हणून त्यांची कीर्ति झाली होती. हा माणूस आपल्या मुळावर येणार हें जाणून डच शूल्ट याने त्यांचा खून करण्याचे ठरविलें. पण या काळांत या दरोडेखोरांनी सिडिकेट्स्, बोर्डस, असोसिएशन्स् स्थापन करून आपल्या धंद्याला भांडवली व्यवसायाप्रमाणे व्यवस्थित रूप दिलें होतें. डच शूल्ट याच्या सिंडिकेटने हा खून नामंजूर केला. कां ? सभासद म्हणाले की, "आपण साक्षीदारांना मारण्याचे धोरण ठेवू. त्यांना नाहीसें केलें की, गुन्हा शाबीत होण्याची भीति नाही. उलट ॲटर्नीला मारलें तर गवगवा फार होईल. लोक संतापून उठतील. फेडरल पोलीसहि यांत लक्ष घालतील. मग आपली पाळेंमुळे खणून निघतील. आपलें फार नुकसान होईल. आपला हा धंदा सर्वं राष्ट्रभर पसरलेला आहे. त्याचा विचार केला पाहिजे. या खुनामुळे आपल्या सगळ्याच रॅकेटसना धोका पोचेल. तेव्हा डच शूल्टला आम्ही मना करतो." पण डच शूल्ट हा फारच आडदांड होता. त्याने हें ऐकलें नाही. त्याने सिंडिकेटची अवज्ञा करून थॉमस ड्यूई यांचा खून करण्याचे ठरविले; पण सिंडिकेटची आज्ञा म्हणजे कांही फेडरल कोर्टाची आज्ञा नव्हे की जी कोणीहि मोडावी ! या अवज्ञेबद्दल शिक्षा म्हणून सिंडिकेटने शूल्टला ठार केले व आपल्या राष्ट्रव्यापी रॅकेटचें रक्षण केले. थॉमस ड्यूई वाचले. दैवयोग असा की, त्यांनीच पुढे वरील सिंडिकेटमधील लुसीॲनो, लेपके या दुसऱ्या नाइकांना शिक्षा ठोठावल्या. जॉन विल्यम्सप्रमाणेच त्यांचीहि अमेरिकेत या कार्यासाठी फार कीर्ति झालेली आहे.
