खरोखरच वेदना होत होत्या! दिलावरचा विनोद त्याला रुचला नाही.
"मग काय करू? तिची तारीफ करू? अरे, मजा करताना तिला कळले नाही?"
"गप्प बैस. गप बैस म्हणतो ना!" ते सारे चिडून त्याला म्हणाले, “तूच तिला यातून सोडवावयाचा बूट काढलास आणि आता तूच टिंगल करतो आहेस?"
"मी फक्त तिच्या चुकीबद्दल बोलतो आहे."
"ते आता कशाला?"
पण तेवढ्यात खतीजाचा अधिक जोराने कण्हण्याचा आवाज त्यांच्या कानी आला आणि ते बोलायचे बंद झाले. लागोपाठ इसाकची सासू तिथे आली आणि म्हणाली, “सारेच मुसळ केरात!"
"का? काय झाले?" त्यांनी विचारले.
"अरे पोरानू? असले औषध घेतल्यानंतर त्या बाईने आपल्या याराचा नाव घ्यायचा असते! पन ही बया काय नाव घ्यायला तयार नाही आणि तिची सुटका काही होत नाही. बरे, आता दवाचा तिच्यावर अयसो परिनाम झाला आहे का सुटका झाल्याशिवाय गत्यंतर नाही. नाहीतर माझी मान अडकेल!"
ते ऐकून ते सारे एकमेकांच्या तोंडाकडे बघू लागले. असल्या काही अडचणींची त्यांनी कल्पनाही केली नव्हती.
"पण तिला नाव घ्यायला काय हरकत आहे?" इसाकने म्हटले.
"पण ती घेत नाही त्याला काय करायचं?"
"नाही घेत तर राहू दे! मरू दे सालीला!" तो संतापून म्हणाला. कुठून आपण या फंदात पडलो असे त्याला वाटू लागले.
"ती मेली तर आपल्या गळ्याला नख लागेल ना पण!" दिलावर म्हणाला, “यातूनही काहीतरी मार्ग आपल्याला काढला पाहिजे."
पण इसाकला दिलावरचाही आता राग आला होता. तो म्हणाला, "तूच आम्हाला या फंदात पाडलेस!"
"मला काय माहीत ती नाव घेणार नाही!" दिलावर त्याला उत्तरला. इसाकलाही ते पटले. यात बिचाऱ्या दिलावरचा काय दोष? "मग आता काय करावे?" त्याने विचारले.
"हे बघ." दिलावर त्याला समजावीत म्हणाला, “यातून तिची सुटका झाली नाही तर आपली मान आता त्यात अडकणार आहे. तेव्हा शहरातून रातोरात डॉक्टर आणवू या. जो काही खर्च येईल तो आपण सारे सोसू! पण मला दुसरा मार्ग दिसत नाही."
"दिलावर बोलतो ते बरोबर हाये. लगेच दागतरला हनवा. नाय तर पोरीची जीव जायेल आनी आपुन फाशी जावू!" इसाकच्या सासूने त्याला सुनावले.
ते ऐकताच इसाकने आणखी एकाला आपल्याबरोबर घेतले आणि तो लागलीच सायकलवर बसून शहरात गेला. तासाभरात डॉक्टरला घेऊन तो परतला.
डॉक्टर खोलीत शिरण्याआधी दिलावर त्याच्या कानाला लागला आणि सारी परिस्थिती
