करशील? अशक्य! साफ अशक्य!'
'अशक्य का? मी खरं बोलतोय. माझ्यावर विश्वास ठेव. तुला शंका वाटणं स्वाभाविक आहे. तुला काय वाटतं ते मी समजू शकतो. मला ते सारं माहीत आहे. तरीही तुला स्वीकारण्याची माझी तयारी आहे.'
'पण तुला माहीत आहे? तुला माहीत आहे?' मी अडखळत सांगू लागले.
'माहीत आहे! माहीत आहे!' त्यानं अडवून म्हटलं, "सगळं माहीत आहे! मी तेही ऐकून चुकलो आहे. तरीही मी तुझ्याशी लग्न करणार आहे. तुझ्या चारित्र्यासकट, तुझ्या दुर्गुणांसकट तुझा स्वीकार करणार आहे. लोकांची पापं झाकावी लागली तरी झाकणार आहे!"
तिचे पुढचे बोलणे मी ऐकले नाही. ऐकूच शकलो नाही. ऐकण्याच्या मन:स्थितीत राहिलो नाही. मी तिच्याकडे पाहू लागलो...
"तू फार वाईट वागलीस!' तो म्हणाला, 'अगदी बेजबाबदारपणे वागलीस! तुझ्या आईबापांनी तुझा गैरफायदा घेतला. चार लोकांनी तुझा हवा तसा उपयोग केला. काही माणसं अशीच रास्कल असतात! त्याला काही इलाज नाही. कुणाचाच इलाज नाही!..."
"पुरे कर!" मी पुटपुटलो.
"संपलेच आहे." ती उठून म्हणाली, “मी जाते आता! आपला संशय कुणाला येणं बरं नाही!.." तिने खाली वाकून माझे चुंबन घेतले. मग सावकाश ती आतल्या खोलीत गेली. हळूच मधला दरवाजा तिने लावून घेतला.
मी शून्यपणे आरामखुर्चीवर बसून राहिलो. तिचे बोलणे काही वेळ माझ्या डोक्यात घुमत राहिले. माझ्या मनात एक तीव्र कळ उठली. पलंग आणि चादर आपसांत माझ्याबद्दल कुजबुजू लागली. टेबलावरचा दिवा संथपणे जळता जळता मला हसू लागला.
