आहे."
"बरोबर आहे! तुम्हाला हसू येणं स्वाभाविक आहे!" ती शांतपणे म्हणाली. तिचा आवाज भारावून गेला. आवंढा गिळून ती पुढे सांगू लागली, “मला आधी खरंच वाटत नव्हतं. माझं लग्न होईल असंही हल्ली मला वाटत नसे. माझ्या भावी आयुष्याची कल्पना मला कधीच करता येत नव्हती. मी जणू एका प्रवाहात सापडले होते. वाहत चालले होते आणि आधार शोधीत होते."
ती आसुसलेल्या नजरेने अद्याप माझ्याकडे पाहत होती. माझा हात अद्याप तिच्या हातात होता. तिच्या बोलण्याने मी विलक्षण अस्वस्थ झालो. तिचे लग्न होणार होते!
"त्याने तुला आधार दिला तर!" मी विचारले.
"होय."
"कसा दिला? तू त्याला कसं फशी पाडलंस?" मी विचारले. तो कसा फसवला जात आहे हे मला जाणवू लागले. या फसवणुकीच्या धंद्यातला मीही एक भागीदार होतो.
"मी फसवले नाही काही! यात फसवण्याचा प्रश्नच आलेला नाही! त्याला सारं माहीत आहे. आपणहून त्याने मला स्वीकारण्याचं कबूल केलं आहे!"
तिच्या हातातला माझा हात एकदम लुळा पडला. "त्याला सारं माहीत आहे?" मी एक आवंढा गिळून विचारले.
"होय! सारं माहीत आहे."
"काय?" मी चमकून विचारले.
"सारं. मी फार वाईट वागले. माझं चारित्र्य चांगले नाही! माझे अनेकांशी अनेक प्रकारचे संबंध आले आहेत. आणि...आणि माझा एकदा...एकदा..."
"इंपॉसिबल!" मी उद्गारलो! "हे शक्य नाही. तू खरं सांगते आहेस?" माणूस इतका मूर्ख असू शकतो यावर माझा विश्वास बसला नाही.
“खरं! अगदी खरं! मी खोटं सांगेन तुम्हाला? तो आजच आमच्याकडे आला होता. मला तो पहिल्यापासून ओळखतो. मध्ये काही दिवस तो इथे नव्हता. आज आला तेव्हा घरात मी एकटीच होते. आम्ही बोलत बसलो, तेव्हाच-"
"तेव्हा काय झालं?"
"तेव्हा तुमच्याशी नेहमी जे बोलते तेच त्याच्याशी बोलले. मला सगळं असह्य झालं आणि भराभर सारं ओकून टाकलं. 'मी फार वाईट आहे रे! मी फार वाईट वागले! अगदी लूज वागले. त्याचंच प्रायश्चित्त आता भोगते आहे. जन्मभर मला ते भोगावं लागणार आहे.'
स्वस्थपणे तो हे ऐकत होता. बोलता बोलता मला रडू कोसळलं. मी हुंदके देऊ लागले. त्याला काय वाटलं कुणास ठाऊक, संथपणे त्यानं विचारलं, 'तू रडतेस कशाला? मी तुझ्याशी लग्न करतो!'
रडायची थांबून मी त्याच्याकडे पाहू लागले. आश्चर्याने पाहू लागले. माझा त्याच्यावर विश्वास बसला नाही. कसा बसावा? मी विचारलं, 'खरंच? खरंच तू माझ्याशी लग्न
कळ । २१
