पान:रुपक.pdf/५३

लता हे जे तुझं हिणवणं आहे ना, त्यानं गोत्यात येशील तू.
 स्वतःपलीकडं विचार करायला शीक. दुसऱ्याचा स्वतःसाठी वापर
 करून घेण्याची वृत्ती टाकून दे. या 'यूज ॲन्ड थ्रो' प्रवृत्तीनं पस्तावशील.
रूपा: तुझ्या म्हणण्याप्रमाणं वागलं म्हणजे 'डिसेन्ट' आणि माझ्या मनाप्रमाणं
 वागणं म्हणजे 'यूज अॅन्ड थ्रो' काय ! तुला काय वाटतं?
 तुझ्या या बोलण्याचा अर्थ मला कळत नाही ? मला जाणून बुजून
 डिवचण्याचा प्रकार करतीयस तू.
लता : तुला डिवचणारी मी कोण ?
रूपा : तेच मला म्हणायंच आहे. कोण तू ? कशासाठी माझ्यामागं हा
 तगादा लावलास? मी काय तुझं देणं लागते ?
लता : हेच ! 'देणं घेणं' या असल्या विचारापुढं जाण्याची तुझी
 कुवतच नाही.
रूपा : माझी कुवत तपासून घेण्यासाठी मी इथं आले नाही.
लता : रूपा, तुझ्या वर्तनानं एका कुटुंबाची वाताहत होतीय हे मला
 सुनवायचंय तुला. बापू तिकडं हॉस्पिटलात एकटा आहे. नर्सवर सोपवून
 आलीय मी त्याला.
रूपा : आय डोण्ट केअर !
लता : (मघाचा कणखर स्वर हळूहळू बदलतोय) रूपा, बापूच्या
 आजारपणावर कसलंही औषध नाही. डॉक्टरांशी माझी प्रदीर्घ चर्चा झाली.
रूपा : ती आता मला सांगत बसू नकोस.
लता : तुझा सहवास हाच त्याच्यावरचा प्रभावी उपचार आहे, असं
 डॉक्टरांनी सांगितलंय.
रूपा : इम्पॉसिबल ! बापूसारख्या माणसाच्या सहवासात मी एक क्षणही
 राहू शकणार नाही.
लता : ऐक तरी. तुझा काही तरी गैरसमज झालाय.
रूपा : मखलाशी करू नकोस. बी प्रॅक्टिकल.
लता: तू त्याच्यावर रागावून निघून गेल्यापासून त्याची तब्येत बिघडली.
 त्याच्या खाण्यापिण्यावर परिणाम झालाय.तो सतत तुझ्या रूममध्ये


रुपक । ५३ ।