पान:रुपक.pdf/३८

 भाव मला कळला नाही, असं समजू नकोस. मी तुला मूल नाही
 देऊ शकले पण दैवयोगानं ही पोर चालत आपल्या घरी आली,
 त्यातलं सौहार्द मी खरं मानलं. आपली स्वत:ची पोर असल्यागत
 तू वागत होतास तिच्याशी त्या सलगीत माया दाटलेली होती है
 माझ्याशिवाय अन्य कुणाला कसं कळणार ?
बापू : आणखी काहीही म्हटलं असतं तिनं, चार शिव्या घातल्या असत्या
 तरी मी सहन केलं असतं..
लता: फख आतून किडकं आहे हे समजायला वेळ जातोच.
बापू: नाही लता, असं कसं म्हणतेस ? या मोठया शहरात स्वतःच्या बळावर
 ती एकटी उभी राहिली. तिची हुशारी, बुध्दिमत्ता या सगळ्या गोष्टी
 नाकारता कशा येतील ?
लता: आपल्या परक्यातला भेद कळत नाही ती हुशारी काय कामाची ?
बापू: (मनाशी काही ठरवून) लता, माझ्या मनात पाप नव्हतं आणि नाही
 हे तुला माहिती आणि मलाही ! तरीही रूपाला असं वाटावं यात
 तिच्या मनाचा खेळच कारणीभूत आहे.
लता: म्हणजे ? काय म्हणायचंय तुला ?
बापू: निकोप मनानं आपण तिच्याशी वागत होतो, कोणताही आडपडदा न
 ठेवता. तिनं मात्र त्याचा वेगळाच अर्थ काढला. याचा अर्थ तिच्या
 मनावर पुरूषांच्या वागण्याचा विपरित परिणाम झाला आहे.
लता: घरदार सोडून बाहेर शिकायला राहायचं तर कडू गोड अनुभव येणारच.
बापू: एक्झॅक्टली. रूपाच्या मनावर त्याचाच परिणाम स्पष्ट दिसतोय.
 मला वाटतं, ही तिला सावरण्याची वेळ आहे.
लता : इतकं तिनं बोलूनही तू असा विचार करू शकतोसच कसा ?
बापू : ती काळाची गरज आहे. रूपाच्या बोलण्यानं, आरोप करण्यानं मी
 हादरून गेलो पुरता. पण तिच्या बोलण्यामागचा कंद तिच्या
 अनुभवातून पिकला आहे.
लता: बापू, तुझी विचार करण्याची पध्दतच समजली नाही मला. मुलाचा
 चान्स घेतला तर माझ्या जीवाला धोका आहे, असं डॉक्टरांनी सांगितलं
 तर तू स्वतःची नसबंदी करून घेतलीस.


रुपक । ३८ ।