पान:रुणझुणत्या पाखरा.pdf/१७८

पन माय लई थकलीय. ती किती दिस कस्ट करणार. मी तिला दूर न्हाई करनार. पण तिच्या नंतर मी एकलीच. मी म्हातारी झाले... थकले की मला कोन?...?..."
 "आई माय! बोलतच बसले वो मी. अजून त्या जाधवांच्या घरची धुनी-भांडी ऱ्हाइलीत," असे म्हणत सावू उठून गेली. पण मनात रुखरुख पेरून गेली...
 ...आणि आचानक एक दिवस सकाळी सहा वाजताच दारावरची घंटा वाजली. दार उघडून पाहते तर सावू दारात उभी. लठ्ठपणाकडे झुकणारा उभा-आडवा बांधा. गोरा गुलाबी रंग. चेहेऱ्यावरचे गोंदवण खुलून दिसे. "ताई चहाची लई जोरात तहान लागलीय. मी चा पिते नि तुमालाबी बिन साखरेचा करून घेते,' असे म्हणत ती आत आली. हात, पाय, तोंड धुवून तिच्या जवळच्या नॅपकीनला हात, तोंड पुसत गॅसकडे गेली 'घ्या. मीबी पिते नि मग सांगते खबरबात,' असे म्हणत मग मधला चहा चवीने संपवला. कप विसळून पालथे घातले आणि ती भिंतीला टेकून बसली. "ताई परभणीच्या प्रिंसीपॉल वाकडे मॅडमकडे मला तुमी पाठवलत नि माझं लाईफच बदलंल. त्यांच्या पिताजींची मी माझे पिताजी समजून सेवा केली. हागणे मुतणे काढले. अंग पुसून घ्यायची लुळा - पांगळा जीव. डोळे लई बोलके होते. त्यांचा जीव लई खंतवायचा. डोळ्यातून पाणी व्हायचं. मी पाठीवरून हात फिरवीत मायेने विनवायची, 'लेक म्हणजे आपली मायच असते पिताजी. लहानाचं मोठं करताना आई नाही का लेकराची शी काढीत?' मग मातर ते मुकाट्यानं समदं करून देत. ताई तेच पुण्य मला उपयोगी पडलं. मॅडमनी मला सरकारी होस्टेलात हेडकुक म्हणून नोकरी लावून दिली. त्यामुळे विदर्भ, कोकणपण बघाया मिळालं. ...ताई, मी लातुरात तीन रुमचं रोहाऊस बुक केलंय. माज्या नवऱ्यांनं लई मारलं. वकील होता. पन आधीची लफडी. माज्या पाठीवरच्या तापलेल्या सळीने दिलेल्या माराच्या खुणा अजून आहेत. पन मोठ्या जावेचा पोरगा बरा आहे. त्याला लहान व्हता तवा भी माया लावली. तवा असंल चार वरसांचा. त्यानं माझा मारपन पाहिला. तो ममईत असतो. तो मला मदत करतो. त्यानंच हे रो हाऊस पाहून दिलं. पयले दोन लाख भरले. दरमहा तीन हजार देते. पुढच्या मे महिन्यात घराचा ताबा मिळंल. कागदं आनलीत, तुमी ती पाहून घ्यावा. ममईचं पिल्लू लई गोड हाय. तुमी पाठवलंत ती मानसं मानुसकीची हाईत. त्यांना लेकरु सांभाळाया बाई मिळाली म्हनून आले. आपल्या मराठवाड्यातील मानसं कशी मोकळी चाकळी. कुणाच्या खान्या-पिन्याकडे बघनार न्हाईत. तिकडे म्हंजी दोन फुलके बाईला नि दोन पुरसाला. की झालं! मला कसे पुरावेत दोन-तीन फुलके? त्यांचं काम बी झालंय. म्हणून आले परत."

१६४ / रुणझुणत्या पाखरा