बुडविण्याची जणूकाय प्रतिज्ञाच असल्यामुळे, तेथील स्थिती फारच शोचनीय झाली होती. कोणत्यावेळी हल्ला येईल, लूट होईल, बलात्कार होतील, अगर घरेंदारें उध्वस्त होतील याचा भरंवसा नव्हता. मोगलाखेरीज या मावळ प्रांता- वर जांजियाच्या शिद्दीनें लुटण्याचा सपाटा चालू केला होता. अशा स्थितीत ह्या डोंगराळ प्रांतांत तेथील देशमुख, देशपांडे यांनीच स्वपराक्रमानें आपले संर- क्षण केलें. अशी परिस्थिति असल्यामुळे चरित्रनायकांस लहानपणापासून वडील मंडळीच्या शौर्याच्या व पराक्रमाच्या गोष्टी ऐकिण्यांत व पहाण्यांत येत असत.
चांदबिबीच्या कारकिर्दीत निजामशाहीच्या प्रजेस बऱ्याच शांततेनें नांदावयास मिळाले. त्यावेळी चांदबिबीसहि ह्या मावळ्यांनी बरींच मदत केली होती. तिच्या पश्चात पुन्हा निजामशाहीत धामधूम सुरू झाली; परंतु थोडक्याच अवधींत निजामशाहीचे हितकर्ते मलिकंबर, लुखजी जाधव व मालोजीराजे भोसले, ह्यांनी आपल्या पराक्रमानें, बुद्धीचातुर्यानें व संगनमतानें मोगलापासून सन १६२० पर्यंत निजामशाहीचें रक्षण केलें. सन १६१९ त मालोजीराजे भोसले मरण पावले. त्यांचा सर्व अधिकार त्यांचा मुलगा शहाजीराजे यांस मिळाला. त्यावेळी निजामशाहीकडून मालोजीराजे याच्या फौजेच्या खर्चाकरितां पुणा, नासीक, अहमदनगर व खानदेश ह्या प्रांतांतील मुलूख होता. त्यांत पुणे प्रांतां. तील मुलखाची जहागिरी मावळांतील असल्यामुळे भोसले घराण्याचा व ह्या देश- पांडे मंडळीचा बराच परिचय झालेला होता. तोच पुढें फलद्रुप झाला. हें निराळें सांगावयास नकोच.
इ. स. १६२१ त लुखजी जाधवराव मोगलांस जाऊन मिळाला, त्यावेळी
निजामशाहीच्या तक्तावर अज्ञान मुलगा असल्यामुळे, तेथील कित्येक स्वार्थी
सरदार प्रबळ होऊन आजूबाजूच्या मुलखांत लुटालूट करीत असत. त्याचप्र-
