हिंदू लोकांच हे महत्व कायम होतें; ही गोष्ट अनेक उदाहरणे देऊन
सिद्धू करितां येण्यासारखी असून नमुन्या दाखल तशीं दोन उदाहरणे या
ठिकाणीं ग्रंथित केली आहेत; जहांदरशहा हा मोंगली गादीवर आल्यावर प्रसिद्ध
मुसलमान सरदार झुल्फिकारखान हा मुख्य वजीर झाला. त्याच्या जवळ
सभाचंद या नांवाचा एक खत्री जातीचा मनुष्य असून त्याच्यावर खानाचा
अत्यंत विश्वास होता; झुल्फिकारखान वजीर झाल्यावर त्यानें सभाचंदास राजा
हा किताब देऊन, त्यास "दिवाण-ई-खालसा " - म्हणजे वसूली व हिशोबी
खात्यावरील मुख्य अधिकारी नेमिलें होतें; व त्याच्याच मसलतीने व विचाराने
खान राज्यकारभार चालवीत होता. परंतु त्यामुळे दरबारात खान व सभाचंद
या उभयतां बद्दल द्वेषभाव उतन्न झाला. पुढे जहांदरशहा व फर्रुख सेयर या
उभयतांमध्ये आग्रा येथें युद्ध होऊन त्यांत फर्रुखसेयर आणि त्याचा पक्ष
प्रबळ करून त्यास बादशाही पद मिळवून देणारे हसन अली व हुसेन अली
हे उभयतां सय्यद बंधू - विजयी झाल्यावर हसन अली उर्फ अबदुल्ला खान
कुत्बू-उल्-मुल्क् यानें सभाचंदास केंदत टाकून त्याची सर्व माल मिळकत लुटून
घेतली. आणि पुढे झुल्फिकारखान व त्याचा बाप आसदखान यांचा वध झाल्या
नंतर, ता. ४ जुलै इ० सन १७१३ रोजीं, सभाचंदानें या दुष्ट कृत्याचा मोठ्या
जोरानें निषेध केल्यामुळे, प्रथम त्याची जीभ कापून, नंतर त्याचा शिरच्छेद
करण्यात आला; दुसरें उदाहरण म्हणजे सय्यद बंधुचेंच होय. अबदुला यानें
समाचंदाचा वध केला, पण तो राजकीय कारणामुळे, आणि आपल्या धन्याच्या
बधाबद्दल त्यानें तीव्र निषेध व्यक्त केला, त्यामुळेच होय; सभाचंद हिंदू, म्हणून
नव्हे; कारण या सय्यद बंधूंच्या कारकीर्दीत तर राज्यकारभारांत हिंदूंचेच विशेष
महत्व बाढलेलें होतें; आणि मोंगल बादशाहीत मराठे व रजपूत यांचे प्राचल्यही
याच सय्यद बंधूच्या कारकीर्दीत विशेष वृद्धिंगत झाले होतें. रतनचंद हा
“बनिया " म्हणजे वाणी होता-या नावाचा एक मोठा हुषार, व वसुलाच्या
आणि हिशोचाच्या कामांत पूर्ण निष्णात असा मनुष्य अबदुल्ला सय्यदाच्या
जवळ असून तो त्याचा निव्वळ उजवा हात होता. हा रतनचंद मोठा इमानी,
विश्वासू, खटपटी, व आपल्या धन्याच्या उत्कर्षा करिता अतीशय झटणारा
होता; अबदुल्ला यानें फर्रुखसेयर बादशहास सांगून त्यास काही काळपर्यंत
" दिवाण- ई-खालसा " नेमविले होतें; रतनचंदाच्याच मतानें व मसलतीनें,
