मगांचौ माया.
१’१३‘
रुकौक्रतळीपें "[ कांहीं माग ऎत्रून्नै आला. यावरून शिर्पन, ल्थूमी व तो गृहस्थ, नुरुत्याच पळून गेलेल्या चोर[पइ.ठु व पेंटीत्रझ्त वोश्'घ्त येत आहे1; व तों ट्टतांत शिरीन ल्यूनळीला समआवून सांगत आहे; पेंटी॰ घिपपीं माझ्या मनांत आहेलीं शंश्ना मों' लिया अर्घनव् कळयिल्यावरून त्या यापतळो’त तिच्या मनांत येत असलेल्या नतमरव्त्या कल्पना तळी
ल्युप्तीणशीं बोलून याखवफेत आहे असें नळी अनुमान काढर्डे; व या पेंटीच्या पोटाळ् यामें पुढेंयागें वुर्हेयार्ने आपल्यावर एत्नाद्दा भप'च्र पसप अँढवछा तर शिरळीनवळी व आपऊळी नत्सीं [बेंर्डपना होऊन द्ळोपांवरहृळी मरणयाय दारू मोंगोंत नसण्याची पाळी येऊ न`प` यासठीं [‘ड्रळारव्न परत येतांच नॉटा व पेटी तिच्या स्वयायान करून लागळीच शिरळीनला घेऊन चाततें व्र्णांवयाचँ
असा
विचार
कर"[त [’तेंवीं‘ माँ वाट
पहात
होतों.
पेटी व नोटा नाहींशा झाल्या ही गोष्ट भिरळीनच्या मेटीविपपीं आतर होऊन मेंलॅंल्या माझ्या पतांतून तेवढ्या, वेळ्ऱ्‘पुरतळी तरळी कशी
नाहीशी
झाठीं असेन याचे पक्का आत्र्नपँ वाटतें ! असळो. [ड्ळारळीनचळी कंक्रणांवो पेटी व त्या नोटा अजून
देरव्क्लि मला
सांप-
डल्या नव्हृऽया. नाहीं ह्मणायठा, शिरदेंनर्ने मला [देळेल्ळी मोंत्याचीं माळा
मात्र नी पहिल्या दिवसापासून मी आपल्या गळ्यात घालून देविंढी होतां तळी अद्याप माझ्याचपांर्शी आहे, व तेवढी तरी आतां शिरळीनर्ने आपल्यायार्शी मागितल्यावरळोपर आपण देऊन टाकु अतें मी समजत दोनों; पण गळ्याला हात लावून पाहतां र्तो तळी माळ देखील आपल्याजवळ नाहीं असें" मक्का आढळून आटँऽ ! पेटी व नोटा नप्हींशा झाल्या-
बद्दढ अगोदरच पन्ना फार वाईट वाटत होते’; आणरवळी तिची तळी माळह्रळी आपल्यापार्शी नाहीं अर्दुर्ते समजून येतांच मला फार दु:ख झ’ढें.‘ श्विम्ळीन परत येतांच तिने त्या त^[न मिंनयानड्'न जर आपल्याला विंनारर्डे तर तिला आतां पत्र्प्य उत्तर द्यार्वे या [’वव'च'नेंत मी पङठीं ! इतक्यात पद्मा गोष्टीची आठवण झाल्यासाररर्ये मला वाटहें. तळो रानटी मनृष्प शिरीन व मी ननलों होतां त्या आर्णी येपप’पून’व्` [शरप्नट्स‘
माझ्या गळ्यात हात घातला होतां; व माझ्या :ळ्पाँन अनठेन’ळो तिची माळ तिच्या हाताला छामतांच तळी एक्रांऱऋळी द्चच्ल्यासप्य्रर्वे करून म. ११
मला
