पाच वर्षांपूर्वी झालेल्या किल्लारी भूकंपाच्या काळातील गोष्ट. दिल्लीपासून गल्लीपर्यंतचे नेते किल्लारीच्या दिशेनं धावत होते. शिवाय शहरातली मोटरगाडीवाली माणसे, खेड्यातली बैलगाडीवाली माणसे लेकरंबाळं घेऊन भूकंप पाहायला किल्लारीकडे झेपावली होती. कहर म्हणजे सहलीच्या गाड्याही त्याच दिशेने पळत होत्या. अशी ही गर्दी कधी कधी एकाच जागी चार चार, पाच पाच तास गोठवली जाई. कारण काय ? तर कधी आजीमाजी राष्ट्रपती, आजीमाजी पंतप्रधान, वा आजीमाजी मुख्यमंत्री, उपमुख्यमंत्री किंवा महान नट वा नटी रस्त्यावरून जात आहेत म्हणून सिक्युरिटी (झेड की काय) संरक्षण व्यवस्था एकदम कडक (चहासारखी !) ठेवलीय असे उत्तर मिळे.
परवा ह्यांचा एक मित्र खास गप्पा मारायला आला होता. त्याच्या बरोबरच स्टेनगनधारी. मलाच घाम फुटला. त्याचं राजकारण तसं तालुका-जिल्हा पातळीवरचं. पण त्यालाही सिक्युरिटी गार्ड लागतो. किंबहुना त्यावरून राजकारणी नेत्याचे मोठेपण ओळखायचे ! बड्या नेत्यांचे खास हेलिकॉप्टर उतरण्याआधीचे नि नंतरचे काही तास आकाशाकडे डोळे लावण्यात जाणार. बड्या नेत्यांच्या सुरक्षिततेसाठी हेलिकॉप्टर नाहीतर स्पेशल विमान हवेच... अशावेळी आठवतो कॅनडातला प्रसंग. १९९४ चा मे महिना. आम्ही सेंटजॉन्सहून मॉन्ट्रियलला निघालो होतो. आहे त्या वेळात खूप बोलून घ्यावे म्हणून रंगात आलेल्या गप्पा. विमान उडायला पंधरावीस मिनिटे होती. दोनच दिवसातल्या घट्ट ओळखी. पुन्हा कधी भेटू याची शाश्वती नाही. म्हणून मनात हुरहुर. एवढ्यात एका मित्राने, एका मध्यमवयीन गृहस्थाकडे निर्देश करून सांगितले,
'अरे व्वा, आमच्या न्यूफाऊंडलंडचे मुख्यमंत्री आज तुमच्या विमानातून ओटावाला. आमच्या कॅनडाच्या राजधानीला निघालेले दिसताहेत... 'न्यू फाऊंडलंड हा कॅनडाचा एक प्रान्त. आपल्या महाराष्ट्रासारखा. त्याचे मुख्यमंत्री स्वत:ची बॅग हातात घेऊन सर्वांसाठीच्या विमानाच्या विशेष वर्गाच्या रांगेत उभे होते. त्यांच्याही हातात बोर्डिंग पास-विमानात बसण्याचा परवाना होता. त्यांच्यामागे त्यांचा खास मदतनीस. म्हणजे पी.ए. साब...'खास मदतनीस हातात फाईल्स व स्वत:ची बॅग घेऊन उभे. हे सारे पाहताना डोळे... मन... बुद्धी... अक्षरश: थक्क. आपल्या भारतात शक्य आहे हे ?...?
■ ■ ■
