पान:मनतरंग.pdf/७८

 आत जाऊन त्याने खळाखळा कप विसळले. गरम चहा काळजीपूर्वक कपात भरून आणून दिला.
 "कशी झाली चा ? उलिसी लौंग नि दालचिनी बी टाकलीय. लई कडक थंडी पडलीया. देऊ का आजूक ?"
 त्याने आग्रहाने विचारले. माझे मन त्याच्या चकचकीत डोळ्यांत नि तल्लख आवाजात गुंतले होते.
 "हॉटेल कुणाचे रे ? तुझ्या बाबाचं का ? शाळेत जातोस ?"
 मी प्रश्न विचारताच तो हसला आणि उत्तरला
 "हॉटेल नि माझ्या बाचं ? माज्या बानं टाकलंच तर दारूचं दुकान टाकील. म्हंजी उधारीचं काम नाय.."
 "शाळेत जातो ना मी. आठवीत शिकतो. हित रात्री आठ ते दोन ड्यूटी करतो. धा रुपये रोज मिळतो. आणि दोन चा, नि एक मिसळ रोज. माजी माय याच हॉटेलीत स्वैपाक करती. मोठ्या भैणीचं लगीन झालया. धाकटा हेमू लई हुषार आहे. सहावीत आहे. त्याला मातर मी काम नाय करू देत."
 "किती शिकणार? काय करणार पुढे?" मी
 "मॅडम्, मॅट्रिक झालो तरी बस ! रात्रभर जागरन. वर्गात डोळे मिटाया लागतात. छोटूला मातर सायब करनार. मी ठरवलया की, पैशे साठवून चायचा गाडा टाकायचा..." त्याने लगेच उत्तर दिले.
 सुंठ दालचिनी घातलेला कडक चहा पिऊन आम्ही त्याच्याशी बोलताना माझ्या डोळ्यासमोर आली अपऱ्या नाकाची नबू. रोजगार हमीवर काम करणाऱ्या आईची लेकरं सांभाळणारी. वयाच्या सहाव्या वर्षापासून चुलीवर भाकऱ्या भाजणारी. शाळेत जाणाऱ्या मैत्रिणीकडे हावऱ्या, रसभऱ्या नजरेनं पाहणारी. रात्रीच्या शाळेत न चुकता हजर राहणारी. मोसम सुरू झाला की, डोंगरातली सीताफळं निगुतीने तोडून पिकवून चार कोस डोंगर तुडवीत खाली उतरून येऊन, पाटोद्याच्या बाजारात विकणारी. त्या पैशातले. थोडे पैसे पुस्तकांसाठी मागे टाकणारी, दोन-चार वर्षांनी तीही आपल्या आईसोबत बराशी खंदायला जाईल. नबूला सदासारखा भाऊ मिळाला असता तर ?...
 सदा आता नववीत आहे. तोही हॉटेलात रात्रपाळी करतो. शहागड हे हायवेवरचे गाव लहान असले तरी रात्रभर गाड्यांची... ट्रक्सची जा-ये सुरू असते.

मनतरंग / ७०