त्या विलक्षण देखण्या रुंद-बंद रस्त्यावरून आमची बस वेगाने पुढे चालली होती. आज भारतात...महाराष्ट्र, गुजराथ, आंध्र, म्हणजे प्रत्येक प्रांतात ढाबा-संस्कृती दिवसागणिक वाढते आहे. मोटेल उर्फ ढाबा संस्कृती रुजल्याची झलक रस्त्यावर जागोजागी झळकत होती. नाश्ता होण्यापूर्वीच बँकॉकच्या त्या अलिशान हॉटेलातून आम्ही पटायाच्या रस्त्याला लागलो होतो. त्यामुळे नाश्ता घेण्यासाठी एका मोटेलच्या आवारात बस थांबली. बटाट्याच्या फिंगर चिप्स, बटाट्यांचे... केळ्याचे वेफर्स, तऱ्हेतऱ्हेचे पॅकेटबंद पदार्थ काचेरी कपाटातून डोळे घालीत होते. आपल्या इथल्या सारखी 'गर्रम्म भज्जी' नाही तर 'झणझणीत सांबरवडा' ही बात तिथे नव्हतीच. पेप्सीच्या प्रचंड जाहिराती मात्र खुणावीत होत्या.
हवाबंद प्लास्टिक पुड्यातल्या बटाट्याच्या उभ्या चकल्या-छोट्या पॅकमधले टोमॅटो सॉस, मिर्चीसॉस खाऊन बिसलेरी पाणी-तेही प्लास्टिक पुड्यातले प्यालो आणि पेप्सीकोला पिऊन त्या 'सजधजके' बसलेल्या मोटेलचा निरोप घेतला आणि पटायाच्या रस्त्याला लागलो, थायलंडलाच आपण सयाम या नावाने ओळखतो.
ते नाते संपून गेले तर.../३७
