पान:मजूर.pdf/१४९

१३६

मजूर

कारांचीं उत्तमोत्तम भव्य चित्रे टांगलीं होतीं, तशींच पाश्चात्य अनेक विख्यात चित्रकारांच्या हातची डोळ्याला आणि मनाला थक्क करून टाकणारी अनेक चिलें, त्या दिवाणखान्याची शोभा वाढवीत होती !
 दिवाणखान्याच्या मध्यभागी अष्ठ लु, चांदीच्या नक्षीदार पायाचीं, संगमरवरी दगडाचीं मनोहर टेबलें अगदीं प्रमाणशीर पद्धतीनें ठेविलीं असून, त्यावर शेटजीचे कामाचे कागद, वर्तमानपत्रे, पेपररॉक, काचेच्या बहुमोल किंमतीच्या दौती ! चांदीच्या होल्डरचे - आणि गोल्डानिबचे सुबक टांक चांदीच्याच शोभिवंत स्टँडवर व्यवस्थेनें ठेविले होते !
 सारांश, दिवाणखाना इच्छारामभाईसारख्या वैभवशाली माणसाच्या हौसेला साजण्यासारखाच होता ! आणि यावेळी विद्युत्तेजाच्या भरपूर झगझगटानें त्या दिवाणखान्याची रमणीयता, वैभव, आणखीच कांहीं खुलून दिसत होतीं !
 दादा वर जाण्याबरोबर इच्छामभाई शेट किंचित् खुर्चीवर मागें रेलले होते, ते सांवरून नीट बसले, आणि जिन्याजवळच्या कोच कडे बोट करून या बसा ." असे आदरपूर्वक दादाला म्हणाले ! दादा शेटजींनीं दाख- विलेल्या कोचावर बसला. प्रेमचंदभाई, आणि बबूताई पण आपआपल्या जागीं सावरून बसले.
 " बरोबर वेळेला आलांत !" इच्छारामभाई दादाकडे पहात म्हणाले,
 " आम्ही आपली आतां अपेक्षाच करीत होतों. आपण येण्यापूर्वी आम्हीं तिघेही तुमच्याच विषयीं बोलत होतों ! "
 शेटजींच्या प्रत्येक शब्दांत दादाला आपल्याविषयीं ओतप्रोत सहानु- भूती आढळत होती ! दादा कांहींच बोलला नाहीं. आणि शेटजींच्या बोलण्यावरून दादानें कांहीं उत्तर दिलें पाहिजे असंही नव्हते !
 शेटजींचा चेहरा भव्य, उमदा, प्रशांत, प्रेमळ असा दिसे. त्यांचे बहुतेक केश शुभ्रच झाले होते. त्या त्यांच्या केसांना शुभ्रवर्ण देखील शेटजीच्या ठिकाणची भूतमात्राविषयींची स्निग्धताच दाखवीत होता ! भाईची तर काय छोटी शेटजींची प्रतिमाच होती ! शेटजींच्या प्रमाणेच भाईचा वर्ण तांबूस गौर, गालफुगीर, डोळे मोठे, आणि पाणीदार ! नाक