इच्छारामभाईची भव्य मूर्ति अत्यंत शांत, विचारमग्न, आणि पुष्कळशी उदास दिसत होती. भाईप्रेमचंद अत्यंत काळजीपूर्वक संपाचा ठाव काढण्यांत सूक्ष्म रीतीनें निरीक्षण करण्यांत चूर झाला होता ! बबूताईची स्थिति तर विचारावयालाच नको! ती आळीपाळीने इच्छारामभाई, प्रेमचंदभाई, मॅनेजर, पोलीस अधिकारी आणि संतूरामदादा यांच्या• कडे पहात राहिली होती. तिची अगदीं कींव येण्यासारखी स्थिती होऊन गेली होती ! दादा सरांत कां शिरला ? तो इतका गंभीर-शांत कसा ? त्याचा हंसरेपणा - मनमोकळेपणा कुठे गेला ? आमच्या बाबांचे नुकसान होण्याकरितां दाद नेच तयारी करावी हें कसें ? - दादाचा आपला इतका स्नेह दादाच्या ध्यानातच आला नाहीं काय ? " एक का दोन १ अनंत विचार त्या वेळीं बबूताईच्या मनांत उद्भवले असतील ! तिची केवील- वाणी अवस्था झाली होती. तशाही स्थितींत दादाविषयीं बबूताईच्या अंतःकरणांत तिरस्कार, द्वेष, राग उत्पन्न होत नव्हता! ती सदयतेनें, प्रेमानें, अनुकंपेनें दाद कडे पहात होती ! " दादाने असें कां करावें ? " हा विकट प्रश्न मात्र तिला सुटत नव्हता! पण विचारणार कुणाला ? भाईला विचारण्याची सुद्धां त्या वेळीं तिची ताकद नव्हती ! ती अगदीं हतबुद्ध होऊन गेली होती !
गेल्या पंधरा दिवसांत, संपाची वावटळ उठल्यापासून आणि दादा संपाच्या भरीस पडला आहे, हें कळल्यापासून बबूताई आमच्याकडे दर- रोज निदान चार दोन वेळां तरी येत असे, पण गंमत अशी कीं त्या पंधरा दिवसांत दादाची आणि तिची एकदांही गांठ पडली नाहीं ! दादाला ती विचारणार होती, पण गांठच नाहीं, तर काय करणार ? अणि पडणार तरी केव्हां आणि कशी ? बरें, बबूताई मला किंवा आईला काय विचारणार ? आणि आम्हांला सांगतां तरी कसें येणार ?
दादा संत शिरला आहे, त्याने संपाचा पुढाकार घेतला आहे, हें जाहिर झाल्यापासून चबुत ई आमच्याकडे आली म्हणजे मला अगदीं चोर ट्यासारखे हं ई ! तिच्याशी मन मोकळेपणाने बोलायचे कसें १ बोललें तरी बुताईला तें पटेल का अशी शंका येई ! तिचा चेहरा उदास-केवि लवाणा असा दिसे. तरीपण आईशी किंवा माझ्याशी बोलण्यावागण्यांत
