१) - उपेक्षा. ( ११४ ) 5 5 5 1 • चिरंध्याता राजा झणमपि न मा कृति रियम् ॥" * चिर पीता रामा धरऽऽमधु न मां-घ्रि-सलिलं ॥" * न तो रुष्टां राम क्षणमपि न रामाय विनतिः ॥"। * गतं में जन्मग्नवं च दशरथ जन्मा परिचितः ॥ १॥” - - गाँवांत एही महत्वाचे काय रावसाहेबांच्या आगमनावचिन होत नव्हते, पण साता नुसते आमंत्रण सुद् कोणी इरीना; तेणेकरून रावसाहेबांस वाईट वाटे, सामंत्रण आले तरीही वाईट वाटे, कारण सर्व भामंत्रणे, आदर, सन्मान, य, लांब लांच पदव्या, ज्याच्याकरिता त्याते ( पैसा ) निघून गेला तेव्हा चौघांत हात हालवीत जाऊन तरी काय उपयोग १ $ । पोष्य माणसे. सात दिसावांजवळ पुष्कळशी पोष्य माणसे अनाथ झालेली मात्र राहिली, त्यास मात्र कोणी धनी नाही, टाकावी, तर रावसाहेबांचा सुस्दमाव माणि करारीपणा सांख तसे करू देईना, तात्पर्य, भीडमाजाप्रमाणे शरपंज: राच्या जाचण्या शीत राचसाहेब पडते. अशा वेळेस सुट्ठी वर लिहिल्या प्रमाणे पुत्रकलत्रांची मागणी येतच होती ती वाचन मनांत लणतात, काय हो मी ह्यांच्या चोरांत सांपडलो आई ! हे घड्रपु मला अद्याप सोडीत नाहीत असो, कंटांत ग आई तो सुटका हैत नाहीं सरी, अता व्यर्थ काळजी करूं नये. वाक्प्रतोदप्रहार. - भाड्याच्या तट्टावर रोज नवा स्वार. त्यास वाटते आपल्याला काय दहा कोस मात्र जावयाचे, तितकें त्याने तुरतुर चलून जावे. या घोड्याचा प्राण डायति झाला आहे, सगळा जन्म ह्या यातायातीतच गेळा, ह्याचा वचा, स्वाराच्या स्वप्नांहि येत नाही; मनाप्रमाणे घोडे चाललें नाहीं, म्हणजे कोरई उडवितो; पण रोजचाच तो प्रसंग असल्या कारणाने : बिचारे तई
