( १७५ ) 1 । .।हुंष् ।श्या’ळु क।हीं दिवसांनी मेघनाद पवलैखेंस घेऊन आला. तेव्हां व'वापाँडप्स फारच आनंद झाला. नंतर त्याते ‘ मौ आल्यावर म।र्गे कसे काय वतेंयान शाते’ अते पत्रळेंरवैस विचप्रते. तेव्हां ती ह्मणालीं, आपण निघून आल्या-
वर फांट्रॅक्रीला आपल्या विरहानें फारच दु:ख आते. ते किती
म्हणून
सांगऱ्र्वे ट्रर्तीं मला न्हूंणाळी, “मला तुजपेंक्षां दुसरें कोणी मिंग वाटत
नाहीं. याकरितां तुला एक वेळ आपते दु:ख सांगार्वे, आणि
हा येला जीव
द्यावा, ’म्हृणजे एकदांनें दु:ख संपते! नंद्र्प्पींडप्वर माझे प'चपप्ण असतां त्याते निघून ज।र्वे,हेंच क।थोराबें थोरपण! वाङवडील व सख्या ह्या माते यांच्याशी प्रेमाचे वर्तन पाहून मला काय म्हणत असतोंल । तर आतां म।णह्यामरदप म।यश्वित येऊन मला लागलेला व्यर्थ कलक धुऊनटाकप्वप् म्हणजे आते ।"
मग म। म्हृटते, “ आमच्या महाराजांनी अते क।य केतेट्व " तां म्हृणाळीं, “ तें आतां किती सांतूंह् स्वप्रांत, जळीं, स्थळी क।ष्ठी, म।पाणीं
जिकडे पहाते तिकडे मला तो दिसतो आहे व माझ्या अ'गप्स स्पर्श करतोसां भासतौ आहे ! व त्यामुळे मला चैन मडेनप्ते झाते आहे ! “ मी
अटते, “ याचा दोन आमच्या महाराजांकडे क्राय आहे ह् हा सगळा मेल्या मद्नप्चा रपेंळ आहे ! " ती व।ण।लळी, “ पत्रळेखे, ह्या येल्या
पदनार्ने माझे पंवयाण च्या राजक्रुमाराकडे लावले आहेत याला कते त्यामुते मला कोंणासच तोंड दाखवू नये असे आते आहे व माझ्या मला नक"।स। वाटतो आहे. ” म। म्इय्ते, ‘ वार्हे ! तुम्ही अते सलते क।म व।लतां ह ज्यावेळी क।मदेव पिंत्याममप्णें तरुण कन्येस
करूंट्र जीव मलतें तिच्या
मियाच्या स्वाधीन करितो, ह्यावेळी कळोणाचींच मरज्ञ लागत नाहीं ! स्वयं॰ वरविघीर्ने किती कन्यानळी आपण होऊन वर वरलै नाहाँतट्र तर असा मलतप्व विचार मनांत आणूं नकप्. मला आशा
वदृश्र्‘भास येऊन येते. ' अते भापण ऐकतांच
करा, सणजे मी
तिला फार आनंद
तुमच्या
झाला.
आणि ती लावून सणाळी, “ प्रियसप्’स्वे ! तुझी मजवर मोठी प्रीति आहे व
तूंच म।झी खर] सखी आहेस । तुजजवळ मीं आतां निरोप क।य सांगावा ? मजमघ्ते ऎवढा पौढपणा फोठला । ज्या आपण होऊन निरोप म।ठयितांत
किंवा उठून ज।तप्त, व्या दांडाया व नितेव्र होत. याकरितां मते साहस
माझ्या हातून होणें हैं। तें मला वरोवर
नाहीं. निरोप म।ठविण्याकरितां ते ते मी मनांत आणते, वाटत नाही! याकरितां मला क।होव येते सुचत वाटी !”
