" तुला ज्याची जरूर आहे तोच मी. "
" माझ्या सर्व इच्छा पुरवशील ? मला पाहिजे ते देशील ? "
" ही. तुला जे पाहिजे ते देईन. एवढेच नव्हे तर जगातील सारी
सुखे तुला चाखवीन, केवळ मनुष्ययोनीचीच नव्हे, तर भूतयोनीतील,
पिशाच्च लोकातीलही सुखे तुला दाखवीन. तुला सर्वत्र हिडवीन, फिरवीन.
जीवनातील मौज दाखवीन. "
" परंतु ह्याबद्दल तुला काय देऊ ?"
" मला पैशाचा मोबदला नको. आपण असे ठरवू या. बारा वर्षेपर्यंत
मी तुम्ही जे जे सांगाल ते करीन. जे-जे मागाल ते देईन. बारा वर्षे मी
तुमचा गुलाम आणि बारा वर्षे संपली, बाराव्या वर्षाच्या शेवटच्या
दिवसाचे रात्रीचे बारा वाजले, की तू माझा गुलाम व्हायचास. कायमचा
गुलाम. आहे कबूल ?
" असा कालावधीचा करार नको. तुम्ही मला सुखे देत राहा,
निरनिराळे अनुभव देत राहा. ज्या वेळेस ' हा क्षण किती सुंदर, हा क्षण
माझ्या जीवनात अमर होवो' असे शब्द माझ्या तोंडून बाहेर पडतील,
त्या वेळेस मी तुमचा गुलाम होईन. पटले का तुम्हाला ?"
" ठीक. तू म्हणतोस तसे का होईना ! ठरले. आजपासून मी तुझा
बंदा सेवक. मला वाटेल ते सांग, मजजवळ वाटेल ते माग."
" मला जगाचा अनुभव नाही. तूच मला जे-जे योग्य असेल ते देत
जा. माझ्या तोंडून ते शब्द बाहेर पडतील अशी खटपट कर."
" बरे तर. मी आरंभ करतो. मीट डोळे, डोळे मोट. "
" परंतु तुझे नाव सांग. "
" माझे नाव सैतान. "
" सैतान तो का तू ? वा, छान ! मिटू डोळे ? हे बघ मिटले. ”
माधवाने डोळे मिटले. सैतान त्याला दूर घेऊन गेला.
६४ * फुलाचा प्रयोग
