लफंगा पाहुणा. परंतु त्याने कळीला पळविले, का कळी त्याच्याबरोबर
आपण होऊन गेली ? ती अलीकडे शिकत होती. लिहीत असे, वाचोत
असे. त्या कैद्याकडे म्हणे शिकायला जाई. त्या कैद्याने तर नाही काही
कारस्थान केले ? हे क्रांतिकारक मोठे पाताळयंत्री. कोणाला फितवतील,
आपल्या जाळ्यात घेतील त्याचा नेम नाही.
ढब्बूची एकुलती एक मुलगी. ती घरातून गेली. हे पाहून तो निराश
झाला. तो संतापला, चिडला. धावत धावत त्या फुलाच्या कोठडीकडे ता
गेला. शिपाई बरोबर होता. खोली खोलण्यात आली. संतापलेला
ढब्बूसाहेब फुलाला शिव्या देऊ लागला. बदमाश, कोठे गेली माझी
मुलगी ? हरामखोर. काय केलास जादूटोणा ? बोल. " साहेब
फुलाला मारू लागला. फुलाही संतापला. त्याच्या मनातील सारे साठलेले
जागे झाले. तो एकदम ढब्बूवर घसरला. त्याने ढब्बूस खाली पाडिले..
फुला त्याच्या छातीवर बसला. हत्तीवर सिंहाचा छावा तसे ते दृश्य
दिसत होते. फुला त्या ढब्बूच्या थोबाडीत दोहोकडून देत होता.
शिपायाने शिटी वाजविली. जिकडे-तकडे शिट्या झाल्या. धोक्याची
घंटा घणघण वाजू लागली. सारे शिपाई व वार्डर दंडुके घेऊन धावत आले.
फुलाला ओढण्यात आले. साहेब उठले. ते थरथरत होते. शिपायांनी
फुलाला दंडे मारले.
" हरामखोर ! अधिकाऱ्यावर हात टाकतोस ? थांब. ह्याला जडांतील
जड अशी दंडा-बेडी घाला. मागे मरणातून वाचलास. आता वाचणार
नाहीस. अधिकाऱ्यावर हात टाकणाऱ्यास तोफेच्या तोंडी देण्यात येते.
तयार राहा मरणाला. आजच्या आज वर कळवतो. घाला, बेड्या घाला
हरामखोराला. " असे म्हणत ढब्बूसाहेब खाली गेले.
फुलाला दंडा-बेडी घालण्यात आली. मला तोफेच्या तोंडी देणार ?
देऊ देत. माझा प्रयोग यशस्वी झाला आहे. आता मरण आले तरी काय
हरकत ? परंतु मरणापूर्वी कळी भेटेल का ? माझी कळी मला दिसेल का ?
फुलराणी किती गोड, किती शहाणी ?
तुरुंगातील प्रयोग - ४३
