“ आपण कोण कुठले ? " ढब्बूसाहेबांनी विचारले.
" मी मुशाफर आहे, मी एकटा आहे. घरी पाच लाखांची जहागीर
आहे. मी जगात कोठे काय चांगले आहे ते पाहात हिंडत आहे. हा समुद्रकिनारा फार सुंदर आहे असे ऐकले म्हणून येथे आलो. "
" आपण लग्न वगैरे नाही केले ? "
" अजून नाही."
" करायचे नाही का ?"
" तसे ठरलेले काही नाही."
" सृष्टीतील सुंदर वस्तू बघता बघता अनुरूप पत्नीही मिळायची ! "
" योगायोगाच्या त्या गोष्टी असतात."
" तुम्ही कोठे उतरला आहात?"
" एका खाणावळीत."
" आमच्याकडे या ना समुद्रावर फिरा. तुरुंगातील बागेत हिंडा. तुमच्यासारख्या सौंदर्यशोधकाची व्यवस्था लावणे म्हणजे पुण्य आहे."
“ येईन तुमच्याकडे राहायला. तसे मला परके असे कोठेच वाटत नाही. मी घरातून बाहेर पडलो तो जगाचा मित्र होण्यासाठी. "
" तुम्ही एकदम माझ्या विनंतीस मान दिलात ह्याबद्दल मी आभारी आहे. शिपाई तुमचे सामान आणतील. चला घरी. "
पाहुणा वरच्यासारखा झाला. तो शिपायांना चिरीमिरी देई. सारे त्याच्यावर खूष असत. त्याला तुरुंगात सर्वत्र हिंडण्या-फिरण्याची मुभा होती. एके दिवशी तो बगीच्यात हिंडता हिंडता कळीने लाविलेल्या झाडाजवळ आला. ती पाने त्याने ओळखली. हाच तो प्रयोग असे त्याने जाणले.
पाहुणा त्या पानांकडे बघत होता व त्या पाहुण्याकडे गजांतून फुला पाहात होता. इतक्यात कळी तेथे आली.
" काय पाहाता इतके टवकारून ? " तिने विचारिले.
" कळ्ये, हा मनुष्य कोण ? "
" तो घरचा पाहुणा झाला आहे. म्हणतो, मी मोठा श्रीमंत जहागीरदार आहे. बाबांना त्याने भूल घातली आहे. साऱ्या शिपायांजवळ गोड बोलतो. त्याला वाटेल तेथे फिरण्याची सदर परवानगी आहे."
३८ x फुलाचा प्रयोग
