एकटी... अनाथ... तरी स्वाधार!
माझा स्वभाव लहानपणापासून हट्टी व हेकेखोर होता. मी आमच्या घरातलं शेंडेफळ होते. माझ्या आधी दोन भाऊ व पाच बहिणी जन्मलेल्या. माझ्या कौतुकाचं कारण नव्हतं. घरी जमीन-जुमला, धन-धान्य, दूधदुभतं, गडी-नोकर असं सुखवस्तू घर. आमच्या बिद्री गावात वडिलांचा दरारा होता. एक तर घरची पाण्याखालची १५-१६ एकर शेती, उसाची पट्टी यायची. वडील पोलिसात होते. चांगले ठाणे अंमलदार होते; पण भाव फौजदाराचा होता. आई-वडील सुशिक्षित नसले तरी समज होती. माझ्या वरची भावंडं फार शिकली नसली तरी सगळी शाळेत जात. इतरांच्या मानानं शिक्षण आमच्या घरी बरंच म्हणायचं. माझं शिक्षण कधी घरी, कधी बहिणीकडे असं झालं; कारण काही नव्हतं... असेलच तर माझं लहान असणं... सर्वांचे लाड... त्यामुळे मी शेफारली असावे... मला ते काही आठवत नाही. एवढच आठवते की मला 'नाही' शब्दच माहीत नव्हता... मी म्हटलं की व्हायचं... त्यामुळे पुढे स्वभावच असा झाला की, मी म्हणेल ते व्हायलाच पाहिजे... मी म्हटलं तर सूर्य पश्चिमेला उगवणारच!
माझ्या या स्वभावामुळे मला आठवतं की, मी दहावीची परीक्षा झाल्यावर माझ्या मोठ्या बहिणीकडे सांगलीला गेले होते... सुट्टीला म्हणून... ती घरी एकटीच असायची. तिचे मालक (आमचे भावोजी) जयसिंगपूरला जाऊन-येऊन करायचे. ती नारायण हॉस्पिटलला नर्स होती. ते तिच्या नवग्याचं दुसरं लग्न होतं. पहिलीला मूल होत नव्हतं म्हणून दुसरीला करून आणली. बहिणीच्या पायगुणानं सवतीचं नशीब उजाडलं... तिला दिवस
