पूर्वाचिता नचले कांहीं ॥ ८१ ॥ जीता आन तुज देऊ चीरचौळी । तूची आमुचे कूळी कन्यापुत्र ॥ ८२ ॥ यावरी तुळसीवृंदावनीं पूजने । करूनि प्रदक्षिणा सारी काळ ॥ ८३ ॥ मम तचि दृढ व्रत धरीयेलें रुक्माई । नेणे दुजें कांहीं मेवेवीण ॥ ८४ ॥ तंव नृसिंहाश्रमासी निजस्वप्नीं दृष्टांत । झाला अकस्मात महाक्षेत्रीं ॥ ८ ॥ चैतन्याश्रमामी आहे भार्या घरीं । पतिव्रता माहे मार्ग लक्षी ॥ ८६ ॥ तरी तुह्मी जाऊनियां आणावी ते येथे । आणी द्यावें सन्यास्याते तिचिये हातीं ॥ ८७ । उभयतां एकत्र नांदवावी ऐक्यें । जंत्र होती बालकें चौघे पोटीं ।। ८८॥ इंद्रायणीतीरीं आहे ते सुंदरी । माजी आलंकापुरा पतिव्रता ॥ ८९ ॥ तरी तुह्मी अनुमान नकारतां यदर्थी । जावें शीघ्रगती आणावी ते ॥ २० ॥ मग नृसिहाश्रम आले आळंकापुरासी । आणी नेलें वाराणसी सिदोपंता ।। ९५॥ गिरजावाई सवे रुक्माई घेतली । या उभयां भेदी केली वधुवरी ॥ १२॥ आज्ञापिले तेव्हां चैतन्याश्रमासी । रहार्वे सहवामी स्त्रियेचीये ।। ९३ ॥ जंव चवथें अपत्यें होती ईचे कृसीं । तंव तुह्मी उदासी नये होऊं ।। ९४ || दंड कुमंडलू घेतला हातींचा । आणि केला उभयतांचा मेळापक ।। ९५ ॥ करूनियां यात्रा अाले अलंकापुरासी । कन्या जामातेसी मिदोपंत ॥ १६ ॥ या देखोनि प्रांत उपहासिले बहुत जनीं । ह्मणती याते नयनीं पाहों नये ॥९७ ।। सन्यामी होऊनी भार्येसि संबंध । स्वप्न हे निपीद्ध नदेखावें ॥ ९८ ॥ वनिता आणी घरीं आणि वाहेरि सन्यासी । अतळता यासी प्रत्यवाय ॥ ९९ ॥ कामलोभी तरी कां जाहला सन्यासि । नेले पूर्वजास अधःपाता ॥ १०० ॥ हरिले शिखा सूत्र बर्ण याति गोत्र । गृहदारादी सर्वत्र त्यजुनीयां || १ } आणी घेउनीयां पत्नी पहुडे हा शेजेसी । पापात्मा सन्यामी पापरूपी ॥ २ ॥ विटाळ मानीती सर्वही दर्शनाचा । ह्मणती हा पतीताचा शिरोमणी ॥ ३ ॥ वुडबीले स्वधर्म चतुर्थाश्रमासी । इहलोक परत्रास आंचवला ॥ ४ ॥ विटविली काया नामीला परमार्थ । वैदवाद्य अनर्थ केला येणे ।। ५ ।। धीक ऐमें जीणे म्हणती स्त्रियावालें । नेली उभय कुळे निरर्यवामी ॥ ६ ॥ उदगोनी पदकर्मा त्यजीले शिखामूत्र । आणि अपंगीले कलत्र परिग्रहो ॥ ७ ॥ परि तो कोणासही न बोले वचन । सर्वदा लषोन वसे गुंफे ॥ ८॥ नैवेद्य वैश्वदेव नाहीं स्मार्ताधान । श्राद्ध ब्रह्मयज्ञ विवर्जित ॥ ९ ॥ तयाची संतती मुळे चौघे जणें । प्रायश्चित्त कोणें कैसे द्यावें ॥ १० ॥ वडील निवृत्ती दुजा ज्ञानदेवो । तिजा सा पानदेवो मुक्ताबाई ॥ ११ ॥ वाची-
