१०
हिबाळून टाकलेल्या लक्ष्म्या...
३० सप्टेंबर १९९३ ची पहाट. मृत्यूचे धुवांधार थैमान घेऊन अंधारलेली. सर्व बधीर करून टाकणारी दृष्ये… आकान्त. आणि शब्द.. काही तास जणू गोठलेले. त्यानंतर चक्रावून टाकणारा वर्षाव … सहानुभूतीचा; पैशांचा; वस्तूंचा; करुणाकार माणसांचा, मग 'पळापळा कोण पुढे पळतो' अशी पळापळ. त्यानंतर प्रचंड ओघ बघ्यांचा अश्रूचेही साजरे होणारे उत्सव!! त्यांची रकाने भरभरून व वीस इंची निळा पडदा भरून होणारी प्रदर्शने. एकाच रस्त्यावरून धावणारी हजारो माणसे.... एखादी दिशाहीन दौड. तशीच या भागातही एकमेकांना मागे टाकणारी "सेवाभावी" दौड. एकमेकांशी स्पर्धा करीत, अधून-मधून एकमेकांना टांग मारीत. सर्वांच्या पुढ्यात "सरकारी आश्वासनांची" मशाल घेऊन धावणारी, एक सावली.
दिवसही पळत असतात. भूकंपानंतरच्या सुरवातीची बधीरता रक्त हरवून गेलेल्या अशक्त प्राणांसारखी होती. तीही पहाता - पहाता दगड बनून गेली. नात्यांचे धागे करपून गेले. आता जिकडे - तिकडे दिसतात 'डोळे' चालणारे; बोलणारे; श्वासागणिक काहीतरी शोधणारे!! शोध कशाचा? वस्तूंचा… धान्याचा… घरांचा… मनगटातील बळ शोषून घेणाऱ्या अखंड आश्वासनांचा… सरकारी घोषणांचा आणि कधी कधी आंतरिक दुःखाचा… आणि खरे तर खूप काही देऊन जाणाऱ्या स्पर्शाचा, शब्दांचा आणि स्वतःच्या असण्याचा.
हजारो पायांनी … दहा दिशांना एकाच वेळी धावू पहाणारा ऑक्टोपस. प्रचंड चलबिचल करीत कणभरही पुढे न सरकणारा. फक्त हलणारा! तिथल्या तिथे रुतून
तसेच काहीसे भूकंपग्रस्त परिसराचे रूप.
