"एकदोनदा आले, तिच्या नव-याचे नाव दिलावर. तोही स्वभावाने उदार व प्रेमळ आहे असे तिने लिहिले होते. परंतु पुढे बरेच दिवसात तिचे पत्र नाही. तुम्ही ओळखता माझी फातमा ?"
" जगात लाखो फातमा आहेत. "
"परंतु माझ्या फातमासारखी प्रेमळ कोण असेल ? " रहीम, म्हणजेच दिलावर निघून गेला. कुलूप लावून निघून गेला. तो घरी आला. फातमा काही विणीत बसली होती.
" दिलावर !"
" काय फातमा ? "
"सोड हो तुझे फंद. तू मला रडवतोस. तुझ्यासाठी मी प्रार्थना करीत असते."
"परंतु मी काय केले वाईट ? "
" ही चैन सोड. चैनीसाठी तुला पैसा पुरा पडत नाही. तू पैशासाठी खोटेनाटे करू लागशील. इज्जत घालवून बसशील. माझे ऐक, माझे स्त्रीधनही तुला दिले. तुझ्यासाठी मी भिकारी झाल्ये."
" तुला आता मी श्रीमंत करीन. पाच हजार रुपये तुला मी आणून देईन. तुझे पाच हजार मी खर्च केले, होय ना ?"
" दिलावर, माझे म्हणजे तुझेच हो. माझे द्यायला नकोत परत. परंतु चैन कमी कर, आपण गरिबीने राहू, परंतु अब्रूने राहू. कोठून रे आणणार आहेस पाच हजार ? जुगार खेळून ? दरोडा घालून?"
"मिळणार आहेत! बघ एक दिवस. तुझ्यासमोर आणून रास ओतीन,हे काय करते आहेस "
"माझ्यावर प्रेम करणाच्याला फ्रॉक, "
"कोण करते तुझ्यावर प्रेम?"
"तूच सांग."
"मी. होय ना ? तुला हे कोणी शिकवले करायला ? "
:माझ्या एका मैत्रिणीने. "
"काय तिचे नाव ? !
