शो ध
'♣ * * * * * * ♣
चारूची आई दुस-याच दिवशी एकदम घरी गोडगावला जायला निघाली. माहेरी चित्राचा काटा काढायलाच ती गेली होती. ते काम झाले. इकडे चारूला कळवणे जरूर होते. त्याने डोक्यात राख घालू नये म्हणून त्याची समजूत घालणे आवश्यक होते.
एके दिवशी अकस्मात चारूची आई घरी आली. परंतु बरोबर चित्रा नव्हती. " आई, तू एकटींशी आलीस ? चित्र कोठे आहे ? तिचे दोन दिवसापूर्वीच पत्र आले, की 'न्यायला या' म्हणून आणि आज तू एकटी कशी आलीस ? चित्रा कोठे आहे ? बरी आहे ना माझी चित्रा ? खुशाल आहे ना ? आई. सांग लवकर. मला धीर नाही निघत."
"बाळ, चित्रा गेली."
" काय ? चित्र गेली ? काय झाले तिला ? आई, एकदम कशी गेली ? अरेरे !”
"रडू नकोस. चित्रा गेली म्हणजे जगातून नाही गेली. ती मेली नाही. मरती तरी बरे. परंतु तोंडाला काळे फासून गेली. कोण रंगेलाचा हात धरून गेली, कोणी तरी तिला दिली पट्टी. गेली त्याच्याबरोबर. मला पहिल्यापासूनच असे वाटत होते. मुसलमानांशी हिची मैत्री आणि मुलगीही निर्लज्ज. पहिल्या भेटीलाच मळ्यात लागली तुझ्याजवळ हसायला, बोलायला. तू तेव्हाच पारख केली पाहिजे होतीस. आम्ही बांयका शितावरून भाताची परीक्षा करतो. तू ऐकले नाहीस आता भोगा फळे."
"आई, काय तू बोलतेस ?"
